Gaat het nu eindelijk lukken .... !

We hebben een bod wat officieel geaccepteerd is!

Nadat we de vorige keer weer door Frankrijk getoerd hadden vroeg de listige makelaar (Cédric-Charles Antoine) ons, nadat ie subtiel  een opsomming had gemaakt van alle panden die we samen bezocht hadden of we niet (onderhand) een bod wilden doen op een van de kastelen.

We hadden met hem ook een kasteel bekeken dat ook wat meer kasteel was, d.w.z. met torens, en hij dacht dat ons dat het beste zou passen, maar het lag (te) dicht bij een weg en was eigenlijk te netjes naar mijn zin :) (het moet wel ouwe zooi zijn!)

We hadden met hem ook een ander kasteel bekeken, wat meer een "chateau" is dan een burcht, maar wat eigenlijk net buiten ons budget lag.

Nadat ik hem gezegd had dat het eerste kasteel ons niet zo beviel, maar dat het tweede ons wel mooi leek, maar te duur, had hij zoiets van "doe maar eens een bod".

Dus toen zijn we maar aan het bieden geslagen, en na 2 keer heen en weer bieden hadden we ineens een geaccepteerd bod! Paranoia mode on: eigenlijk ging het me te makkelijk, maar mijn gevoel zegt me dat het toch wel een goede prijs is. Het enige vervelende is dat de huidige eigenaar het maar een jaar geleden gekocht heeft, er een nieuw dak op heeft gelegd en binnen het een en ander heeft gerestaureerd en het meteen weer verder verkoopt.

Anyway, al dat Hollandse koopmanslui-gezever terzijde, het is wel een beauty:

Zie hier voor meer foto's.

We zijn nu druk bezig met het opstellen van het compromis de vente. Ik heb gebruik gemaakt van de mogelijkheid in Frankrijk om je eigen notaris te kiezen en heb me laten leiden door het advies van Trudy en Martin (onze vrienden in Zuid-Frankrijk die hun eigen makelaarsbedrijf hebben en alles met deze notaris doen), hetgeen een grote geruststelling is moet ik zeggen.

Ik kom net van de telefoon met iemand van het stadshuis in Ambrières-les-Vallées (waar het chateau gelegen is, zie ook de picasaweb map) en die wist me in ieder geval al te vertellen dat het chateau in een natuurzone ligt en er geen enkele nieuwe constructie gebouwd mag worden (zelfs geen nieuwe schuur voor de boer), geen autowegen, tgv's, kerncentrales of vliegvelden en dergelijke. Het lijkt er dus op dat er ons niks in de weg staat, behalve natuurlijk weer een nieuwe bieder .... :)

Als alles goed gaat, gaan we maandag tekenen!

En we gaan weer rustig verder ...

Het zit ons niet echt mee, nadat we ongeveer een maand aan het lijntje zijn gehouden bij "de la Fresnaye" kregen we doodleuk te horen dat het die ochtend aan iemand anders verkocht was! WTF!

Achteraf gezien heb ik een hoop verdachte signalen genegeerd, het enige wat ik kan zeggen is gebrek aan ervaring hiermee, maar ik vond het meteen al raar lopen. De makelaar die niet probeerde om koste wat kost een deal te sluiten. Vooral in Frankrijk doen ze dat eigenlijk altijd, omdat er altijd de kans is dat een andere makelaar mee gaat lopen, en de courtage percentages liggen tussen de 4 en de 8 procent, le Nail was me al opgevallen hanteert volgens mij zo'n 6 a 7 procent. Ze lopen het risico dus om zo'n 40 à 50 k mis te lopen.

De eigenaars gaan bovendien onmiddellijk shoppen als ze een bod hebben gehad, en je moet eigenlijk altijd proberen om binnen een week de 'compromis de vente' te tekenen (ik weet nu dus heel duidelijk waarom :( ).

Van de eigenaars kan ik het eigenlijk nog wel begrijpen, ofschoon ik het heel raar vind dat ze ons niet benaderd hebben om een tegenbod uit te brengen.

Afijn, het stinkt aan alle kanten, en Cabinet le Nail, de makelaar, zijn bij deze dus niet te vertrouwen! (voor de Franse zoekmachines: "Cabinet le Nail n'est pas fiable! Ils m'ont triché").

Dat is ongeveer een maand geleden, en we zijn na een lichte uithuil- en baalperiode weer fanatiek verder gaan zoeken, Frankrijk is een enorm land en er staan nog steeds hele interessante kastelen te koop.

Dus afgelopen weekend ben ik met Wim op stap gegaan, Wim is meegegaan in de hoedanigheid van reserve-vrouw omdat mijn eerste vrouw weer zonodig in de US zich intellectueel moest gaan verrijken en geen tijd voor mij had. In dit geval kwam het ook heel goed uit omdat we (= Wim, René en ik) eigenlijk zouden gaan hiken en het weekend toch vrij gehouden was. Helaas kon dat niet doorgaan omdat René andere verplichtingen had, moeten we dus nog een keer overdoen.

We hadden 4 interessante kastelen uitgezocht voordat Yvon vertrok, en na een hoop gedoe (een week is eigenlijk te kort om die afspraken te regelen), heb ik voor alle vier afspraken weten te regelen, ofschoon we bij het laatste alleen buiten kunnen kijken om dat de eigenaar met vakantie is en de makelaar de sleutels niet heeft.

Chateau les Coudreaux

Het eerste ziet er qua gebouw wat kaal uit, en met duidelijke behoefte aan veel werk, maar heeft wel hele mooie openhaarden!

En een fantastisch uitzicht

Ook de bijgebouwen zijn heel mooi (groot vooral) en er is nog een heel ondergronds grotten/keldercomplex bij). Zie hier voor meer foto's.

Chateau Baslou

Het tweede is een kasteel wat al een hele tijd te koop staat, en dat heeft te maken met het feit dat de boer indertijd alleen het kasteel heeft doorverkocht (in de jaren 50 of eerder hebben veel boeren dit soort oude kastelen gekocht alleen voor de grond, en in sommige gevallen de kastelen zelfs alleen maar als schuur gebruikt), en de bijgebouwen zelf heeft gehouden.

Hier rechts ligt meteen het kasteel, en waar 

het gras ophoudt begint het terrein van de boer.

Zie hier voor meer foto's.

De makelaar is overigens een Engelsman, een 'sollicitor' (=advocaat) van oorsprong die het niet zag zitten dat de rest van zijn leven te doen en vervolgens alles heeft laten vallen en met vrouw en kinderen naar Frankrijk is vertrokken om huizen te verkopen. Hij heeft zijn kantoor overigens in een klein stadje, Richelieu, wat waanzinnig leuk is, ook al is de naamgever een verschrikkelijke tiran geweest, zie de Drie Musketiers van Dumas.

Als we bij het kasteel aankomen, het ligt overigens heel mooi vanaf een afstand gezien, blijkt al snel waarom het zo lang te koop staat. Niet alleen is de prijs hoog, maar de bijgebouwen vormen een binnenplaats met het kasteel, en de boer zit dus letterlijk in je achtertuin waar hij grote dors machines heeft staan. Het kasteel zelf is eigenlijk perfect, 2 hele mooie grote ruimtes op de begane grond en voldoende slaapkamers op de eerste verdieping met de mogelijkheid om nog een hele vleugel te restaureren. Bovendien heeft het kasteel 2 bruikbare torens, bruikbaar in de zin van grootte! Dus aan de belangrijkste criteria is voldaan! :)

Aan het einde van de rondleiding hebben we het er over met de makelaar, en hij zegt dat de eigenaren in scheiding liggen en nu een goed moment is om een bod te doen, en dat ik vooral een laag bod moest doen. Ik weet het echter niet, je neemt nogal een risico, ik weet zeker dat iedere koper hier op af knapt, dus dan moet je het behoorlijk goedkoop kunnen aanschaffen, of de gok nemen dat je t.z.t. de bijgebouwen er bij kunt kopen van de boer.

Hmm, grote gok vind ik!

We zijn al wat laat en we worden om 1930h in in Angles sur l'Anglin verwacht, één van de mooiste dorpjes van Frankrijk (naar verluidt) waar we in een oude "Relais de poste" gaan slapen en eten, "Le Relais du Lyon d'Or". De eigenaar is een beetje een typische man die door een aantal reviews als arrogante kwast wordt weggezet, maar dat vind ik eigenlijk helemaal niet. Hij is wat direct, zeker voor een Fransman, maar ik kan dat wel waarderen, en bovendien hij heeft nog een verleden in de wijnindustrie in St-Emilion, dus hij kent zijn wijnen. Hij is getrouwd met een Amerikaanse, die een behoorlijk potje kan koken, zoals ook blijkt.

Na de fles wijn (Ampelidae, le K 2005, cabernet) en de 1000km en de twee bezoeken slapen we wat onrustig, maar de kamer is verder prima. Ofschoon de wifi niet door de dikke muren heen komt en alleen beneden in de salon te gebruiken is, maar goed, dat is verder geen issue.

De volgende dag hebben we om 1100h weer in afspraak in Lavaufranche, het parade-paardje van ons bezoek, althans dat verwacht ik, en we moeten de Amerikaanse dus overtuigen van het feit dat we toch echt om 0800h willen ontbijten, na enig tegensputteren doet ze dat ook. Om haar ongemak te compenseren, koop ik een paar flessen van de wijn die we bij het eten hebben gedronken en die erg goed beviel.

Chateau de Lavaufranche

We rijden binnendoor naar Lavaufranche, door een mooi landschap en het weer is inmiddels weer een stuk beter (gisterenochtend ook prachtig weer gehad, maar bij de Loire heeft het tijdens onze bezoeken geregend), we zijn rond 1040h bij de "Commanderie" waar de makelaar vlak na ons ook aankomt.

De commanderie is een waanzinnig gebouw met een donjon uit de 12e eeuw en uitbreidingen in de 15e eeuw. Het is nog volledig origineel, d.w.z. overal hele grote openhaarden, een kapel met fresco's, een hele mooie facade, etc., en ... geen centrale verwarming, wat gezien de ligging (vlak bij Montlucon) wel nodig is.

Er zit een heel mooi stuk grond bij, 2 Ha direct om de Commanderie heen, en nog 11,5 Ha aan de overkant van een klein weggetje. Deze grond is grotendeels geleend aan de plaatselijke commandant van de politie, waar hij zijn paarden op zet. Dat is op zich een prettige overeenkomst, het kan nooit kwaad om vrienden met geweren te hebben, zeker als we er 7 maanden per jaar niet zullen zijn.

Er ligt een spoorlijn vlak bij, maar als ik het goed begrepen heb komt daar twee keer per dag een trein langs. Dit is natuurlijk wel nog een punt van aandacht om goed uit te zoeken. Een ander potentieel nadeel is de status van het monument, zoals ik het nou begrijp is het een 'monument classé'. D.w.z. daar moet je bijna voor elke spijker in de muur permissie vragen. Maar de prijs is heel ok, dus we gaan hier serieus achter aan.

Voor meer foto's kijk hier.

Chateau de Gabie

Als laatste komen we bij Limoges, waar we om 1500h bij ons hotel worden opgehaald om naar het laatste kasteel te gaan kijken. Hier kunnen we dus niet binnen kijken omdat de eigenaar nog tot maandag op vakantie is, maar het mooiste van dit kasteel is de fantastische ligging.

Klik hier voor meer foto's.

Het ligt aan de Vienne, een hele mooie rivier, en er horen nog 5 eilanden in de rivier bij, en op een van de eilanden ligt een tennisbaan :)

Het wordt wel weer een (potentieel) onderhandel-feest, aangezien het zich om een erfeniszaak handelt, en de erfgenamen dollars in de ogen hebben en dus een veel te hoge prijs vragen. Je kunt er ook nog 60 Ha grond en verschillende boerderijen bij krijgen, maar dan wordt het echt een hele hoge prijs.

Op zich is het geen punt dat je die Ha's en de boerderijen er niet bij hebt, aangezien het allemaal aan de overkant van de rivier ligt. Er is echter nog één boerderij die vlak achter het kasteel ligt en die moet je er eigenlijk wel bij hebben. Dus moet je de eigenaren een aangepast bod doen.

Hier moeten we dus nog terug gaan om de binnenkant te bekijken, maar aan de buitenkant gezien heeft het enorm potentieel.

Update

Het is een hele tijd geleden dat ik me gemeld heb via dit medium, dus hoog tijd voor een update.

Zoals de meesten waarschijnlijk al weten is Larnagol niet doorgegaan. Bij mijn laatste bezoek begon het al wat te kriebelen, afgezien van de hoge kosten die er zouden zijn (vervangen van dak) was de nekslag de centrale ligging in het dorp. Ik merkte dat ik alleen nog maar bezig was met het oprichten van muurtjes, en hagen om de blikken van de buren buiten te kunnen houden. Dit werd alleen maar erger, en tot grote teleurstelling van Yvon, kon ik me daar uiteindelijk niet overheen zetten :(

Met de staart tussen de benen terug naar huis dus en onze wonden likken.

Sinds die dag zijn er ook andere ontwikkelingen, Yvon komt er steeds meer achter dat ze haar zaak niet zo makkelijk als ze gehoopt had vanuit Frankrijk zal kunnen leiden. Ze zal toch meer/vaker aanwezig moeten zijn dan we initieel gehoopt hadden.

Gezien dit feit en het feit dat we de kastelen-portefeuille (binnen ons budget wel te verstaan) rond Toulouse langzaam van buiten begonnen te kennen, zijn we wat noordelijker gaan kijken en hebben we ons oog laten vallen op de Loire vallei.

Dit is toch de streek met de hoogste kastelen-concentratie in Europa, en een heel zacht klimaat, wellicht is dit een heel mooi compromis. Angers is een heel leuk stadje en ligt ongeveer op 7 uur rijden van St-Huibrechts-Lille, ook een stuk beter dan de 11 uur naar Toulouse. Dan kun je nog eens op een donderdagavond naar Angers rijden voor een lang weekend.

Begin april hebben we dus weer een nieuw rondje gemaakt in en rond Angers, waar uiteindelijk als kandidaat een heel mooi kasteel uit de 16e eeuw is overgebleven.

Zie hier voor meer foto's.

Er zijn natuurlijk wel weer wat haken en ogen. Zo is de directe omgeving wat minder spectaculair dan bij Larnagol en Des Fours, maar daar staat wel tegenover dat Angers een heel leuk stadje is op zo'n 25 min. afstand (deur-centrum), en ondanks het feit dat er een buurman vlak bij is, is er voldoende privacy. Erger nog, aangezien we er minder zullen zijn dan we oorspronkelijk bedacht hadden, is het hebben van een buurman om een oogje in het zeil te houden wel prettig!

Er is natuurlijk ook nog het nodige opknapwerk, maar de structuur is goed en het heeft hele mooie grote ruimtes.

De begane grond moeten we eigenlijk vrij eenvoudig kunnen betrekken, waarschijnlijk 1 of 2 maanden werk om de verwarming af te maken (er ligt gedeeltelijk verwarming in) en de elektriciteit goed aan te leggen (de huidige installatie is 30 a 40 jaar oud). We willen ook nog een opening aan de achterkant maken zodat we ook van daar uit in de tuin kunnen komen (er is nu maar 1 ingang via de ophaalbrug(!)).

We hebben hier vorige week een bod op uitgebracht, feitelijk 2 boden, het eerste was afgewezen. De eigenaar had ook nog een ander (hoger) bod gehad een paar weken daarvoor, maar afgewezen, omdat aan dat bod de verkoop van een appartement verbonden was. Echter, sinds vorige week woensdag is het merkwaardig stil geworden en zijn we aan het wachten op een antwoord.

De makelaar denkt ie dat ie misschien toch terug is gegaan naar de eerste bieder en tijd aan het rekken is ('il joue la montre)', maar zoals gezegd, we moeten afwachten, 'on verra'.

In de tussentijd zijn we rustig aan het verder kijken, we proberen onszelf niet teveel aan één ding meer op te hangen, dat is ons (en vooral Yvon) bij Larnagol slecht bevallen.

Larnagol: Inspectiedag

Ik ben jullie nog een verslag schuldig van ons bezoek aan Larnagol, nu al weer zo'n 2 maanden geleden, inmiddels weten de meesten misschien al hoe het is afgelopen, maar voor diegenen die nog niet (volledig) op de hoogte zijn, bij deze.

Afgelopen donderdag, of om heel precies te zijn, vrijdagochtend 26 februari, zijn Stephan, Lotte en André bij ons aangekomen om op vrijdag een inspectie van Larnagol uit te voeren.

Met dank aan de werkelijk te verwende Franse luchtverkeersleiders, in de praktijk werken deze mensen maar liefst 100 dagen per jaar voor zo'n EUR 7.000,- per maand. Dat vertaalt zich naar zo'n 30 weken (=150 dagen!!) vakantie. Omdat ze bezig zijn om de luchtverkeersleiders in een Pan-Europese organisatie onder te brengen zijn deze hardwerkende lieden bang dat ze hun zuur verdiende vakantiedagen zouden moeten inleveren! Ik ben bang dat deze lieden volkomen gedetacheerd zijn van de realiteit, dit leidde zelfs in Frankrijk, het land wat staken tot algemeen cultureel verschijnsel heeft verheven, tot massaal onbegrip. Het resultaat was echter dat hierdoor niet alleen de middagvlucht was geannuleerd, waarmee Lotte, Stephan en André initieel zouden aankomen, maar ook de avondvlucht met 2 1/2 uur vertraagd werd, uiteindelijk kwamen ze dus pas om 0100h aan, en lagen we rond 0300h in bed. We zijn toch maar de volgende dag om 0730h opgestaan om richting Larnagol te rijden, en we hadden die tijd ook hard nodig bleek achteraf.

Om 1000h aangekomen zijn we meteen door het pand gegaan, Yvon had de taak op zich genomen om alle vertrekken fotografisch te documenteren en op te meten, en ik ging met Stephan systematisch door het gebouw heen.

We kwamen er "en passant" ook nog achter dat de ruimte onder de orangerie ook nog bij het gebouw hoort, er is echter sinds lange tijd niemand meer in geweest en de eigenaresse wist ook niet eens meer waar de sleutel was.

Afijn, weer een leuk meevallertje en geeft meteen aan hoe chaotisch de documentatie rond dit soort gebouwen kan zijn. Ook de kadastrale grenzen zijn niet overal even duidelijk, maar dat is meer werk voor de notaris achteraf.

We razen tot de lunch door het gebouw heen en Stephan bekijkt met grote nauwkeurigheid alle mogelijke bouwkundige problemen, hier een daar een balk vervangen, met name op de 1e verdieping (grenier) en het hout tegen zwammen behandelen, al met al niet al te dramatisch. Stephan denkt dat het toch het beste is om de verwarming met radiatoren te realiseren. Het gaat in ieder geval wel economisch het beste zijn, en kan wellicht met wat listige interieur-ideeën toch wel het juiste esthetische gehalte gegeven worden. André is bezig om appartementen te realiseren in de vleugels boven de keuken en bijkeuken, ze zijn hier ook bij uitstek voor geschikt. Je kunt hier zo'n 4 appartementen in realiseren, in ieder geval genoeg ruimte.

De natte plek bij de overgang van de badkamer-ruimte en het hoofdgebouw lijkt toch vooral te worden veroorzaakt door de slechte aansluiting van het dak van de badkamer-ruimte op het hoofdgebouw, en dat wordt toch meegenomen als het dak vervangen wordt. Het is wel echt nodig daar, want de druppels sijpelen door de muur heen daar!

Voor het inspecteren van de lekken konden we het ook niet beter treffen met het weer want het is onvervalst depressie-weer, i.e. elke 15 minuten regent het 5 minuten. Afgezien van het ontbreken van de lullige ruimtelijke ordening en de heuvelachtige omgeving had het Nederland kunnen zijn.

Na de lunch gaan we nog een keer uitgebreid door het gebouw heen om eigenlijk overal te bedenken hoe de verwarming er in moet. Naast het dak de grootste uitdaging, maar het geluk is wel dat er een grenier is, daar kun je dus heel goed de technische installaties onder brengen en de buizen op de goede plek naar beneden brengen of naar boven brengen. Naast de open haard op de tweede verdieping kun je vervolgens een koker maken waardoor je de buizen naar de derde verdieping kunt brengen. Vanuit die plek kun je het vervolgens achter de lambrisering door naar de goede plek in de vertrekken brengen.

Zelfs in de vertrekken beneden kun je op deze manier heel goed de verwarming in de rijk gedecoreerde ruimtes aanbrengen. Een combinatie van radiatoren en convector-putten moet hier soelaas kunnen bieden.

Volgens planning hadden we rond 1700h terug moeten rijden, maar we willen ook nog even boven het dak van de "grenier" kijken en daar blijkt dat het toch nog meevalt met de binnenkant van het dak! Hier hoef je eigenlijk in eerste instantie helemaal niet zoveel aan te doen. Vooral het mos van het dak halen en de goten repareren / vervangen waar nodig en het kan er weer jaren tegen! Er blijft helaas nog genoeg dak over om te repareren, maar het scheelt toch weer aanzienlijk.

Om 1800h rijden we uiteindelijk pas weer terug, en gelukkig vind ik Nico bereid om de kook-voorbereidingen alvast te beginnen.

Rond 1945h komen we pas terug en ik ga als een haas Nico helpen, die heeft alles volledig onder controle en na de kip gekookt en gegrild te hebben zitten we rond 2100h aan tafel met een fantastische lamsbout en kip, Yvon heeft in de tussentijd de couscous gemaakt paar flessen wijn erbij en rond middernacht storten we gevoeglijk in elkaar :)

Ik zal proberen voor ons vertrek naar Canada nog de Larnagol saga volledig te beschrijven, wordt vervolgd...

Generale repetitie

Er zijn deze week geen grote Larnagol ontwikkelingen geweest, anders dan deprimerend hoge offertes voor het opknappen van de daken, en interessante, edoch verwarrende discussies over de reikwijdte van de macht van Bâtiments de France voor een Monument Inscrit. De een beweert dat je gebonden bent aan het gebruiken van een architect die een speciale "Bâtiments de France" opleiding heeft genoten (lees die duurder is dan andere architecten) en dat je de adviezen van BdF moet volgen, de ander zegt dat je zelfs er mee weg kunt komen als je het gewoon doet zonder de inmenging van BdF, of hun advies volledig negeert. Ik zou (bijna) geneigd zijn om het betreffende wetsartikel op te zoeken, maar ik stel het nog even uit ...

In de tussentijd zijn we ons aan het voorbereiden op de komst van André, Lotte en Stephan. De laatste gaat ons helpen met het beoordelen van de bouwkundige staat van Larnagol, maar ook de uitgebreide oude-gebouwen-verbouw/opknap-ervaring van André kan ons goed van pas komen. Het is dus zaak om ze een warm welkom te bereiden!

Nico, de zoon van Martin en Trudy, de eigenaren van de gite waar we verblijven en ik, hebben een hecht kook-team gevormd in de maanden dat we hier zitten. Zo hebben we al een keer geprobeerd om de Peking Eend van Heston Blumenthal te maken

en een variatie op de Blumenburger.

Bij deze laatste hebben we ons wat artistieke vrijheden veroorloofd, en hebben we de broodjes op eigen wijze gemaakt (lees met een pakje), ipv de bewerkelijke methode van Heston, misschien dat we het nog wel een keer doen, maar we hebben ons toen geconcentreerd op de burger zelf. De tomatensaus intrigeerde me natuurlijk ook enorm, een recept om van 3 kilo tomaten maar een klein soepkommetje geconcentreerd tomatensap over te houden is te leuk om te laten liggen.

We hadden nog wat gedoe met de slager, je moet nl. 3 hele goede biefstukken tot gehakt laten vermalen en de Franse slager, die overigens in de omgeving als beste bekend staat, was het hier duidelijk niet mee eens. We probeerden hem uit te leggen dat dit een recept was van een van de beste koks ter wereld, maar dat maakte niet veel indruk, "stuur hem maar eens langs!".

Anyway, de burgers waren fantastisch (ofschoon misschien wat te groot, 300g) (*kleine noot van kritiek......ik=Yvon had een gortdroge, op de gril vergeten kalkoen burger met een broodje waar de heren per ongeluk toch de kaas overheen hadden gesmolten.......en was niet zo enthousiast over deze Blumenthal escapade) en de Peking eend was maar gedeeltelijk geslaagd, dat moeten we nog een keer overdoen.

Nu, voor het bezoek van onze bouwinspectie-"crew" hadden we bedacht om à la padvinder duiven en een lamsbout aan het spit te roosteren, maar dan natuurlijk wel een volkomen natuurlijk spit gemaakt van takken uit de tuin! Nico dacht dat het wel een goed idee zou zijn om de houtstapel die ze al sinds een jaar aan het verzamelen zijn daarvoor aan te steken. Het leek mij wel een goed idee om een keer proef te draaien, de zgn. generale repetitie, voordat we tot feitelijke uitvoering over zouden gaan. Zeker omdat het roosteren van duiven toch een tricky aangelegenheid is.

De duiven bleken echter lastig om aan te komen, zeg maar onmogelijk, de duivenboer nam zijn telefoon niet op, en de slager waar we uiteindelijk terecht kwamen, raadde ons met klem af om zo'n droge vogel aan het spit te rijgen. Uiteindelijk kwamen we dus met een mooie boerenkip van 2kg thuis voor onze try-out.

Terug van de slager ging Nico meteen aan de slag om de houtstapel in brand te steken, ik vroeg hem nog of dat niet onhandig groot was, maar nee, dat zou mooi smeulen.

Binnen 5 minuten hadden we een vuurzee met vlammen van 5 meter hoog en konden we niet binnen 3 meter van de houtstapel komen zonder zelf geroosterd te worden, dit leverde toch wat praktische problemen op. Toen het vuur zich ook naar het gras ging uitbreiden zijn we toch maar als een haas de tuinslang gaan halen. Martin kwam in de tussentijd thuis en had ons al van een kilometer afstand bezig gezien, het is inmiddels 1900h en het is helemaal donker, behalve natuurlijk in de buurt van de houtstapel waar het zicht verassend goed is. Gelukkig blijkt het nog wel te blussen, ofschoon Nico er zeker een uur mee bezig is. In de tussentijd begin ik aan de andere kant van het huis maar een iets controleerbaar vuurtje op te bouwen, wel met het semi-natte open-haard-hout wat ons diezelfde dag nog geleverd is.

De brandende houtstapel nadat er al enigzins geblust is.

Nu het vuur uit is, lopen we inmiddels natuurlijk hopeloos achter op schema. Het spit moet nog gemaakt worden, en de kip moet aan een stok geregen worden, waarbij we het zodanig moeten regelen dat de kip niet om de stok gaat draaien en voortdurend met dezelfde kant naar beneden blijft hangen. Uiteindelijk lossen we deze technische problemen min of meer op en hangt de bloody kip rond 2015h eindelijk boven zijn vuurtje. Met een wijntje en Nico op de gitaar en veel ronddraaien is de kip rond 2100h eindelijk klaar. (Ondertussen, binnen hebben Martin, Trudy en ik=weer Yvon ons volgesnackt aan pepereend en nootjes want met alle het onvoorziene complicaties verschijnt de 'kiep' pas tegen half 10 op tafel........) Maar hij was geweldig lekker!!!!

Ik ben blij dat we even geoefend hebben ... :-)