Chateau Hippie

Een van de meest aparte kastelen die we bezocht hebben moet wel Chateau Baillard zijn, Rond 1900 zijn de eigenaren daar op gruwelijke wijze om het leven gebracht, naar later bleek door het huispersoneel. Helaas werd door de niet al te scherpzinnige, en ook ernstig bevooroordeelde, lokale justitie, de misdaad aan het eerste de beste zwarte slachtoffer toegekend.



In de loop der jaren is het kasteel volkomen vervallen en alles van waarde (trappen, open haarden, etc.) er uit gesloopt. Totdat het enige jaren geleden in handen van een lokale hippie kwam. De Ariège, het departement waar het kasteel ligt, schijnt het hippie-departement te zijn, affijn zie de foto's, ze spreken voor zich. Psychedelische kleuren en een supermarktdak.

Hier staan nog wat meer foto's.

Bij louter toeval kwam ik het tweelingbroertje van dit kasteel tegen. Dit is zoals het kasteel er uit hoort te zien!

Kasteeljacht

Het wordt tijd om eens verslag te doen van onze kasteelbezoeken. We hebben er inmiddels zo'n 6 achter de rug en we hebben er nog 2 af te leggen.

Chateau Des Fours

In de tweede week hebben we samen met Martin al een kasteel bekeken, het "Chateau Des Fours". Nou ja, kasteel niet helemaal meer, het was meer een ruine, maar nog wel met mogelijkheden om weer op te bouwen, en de bijgebouwen waren wel nog in zeer goede, originele staat. Het is een enorm mooie plek. Het geheel dateert uit de 14e eeuw (of daaromtrent), en op een klein stuk muur na, zou het weer als afgesloten vesting opgebouwd kunnen worden. En het voordeel is dat de bijgebouwen wel meteen bewoonbaar zijn, dus we kunnen er een langgerekt project van maken. Complicerende factor is wel dat het een "Monument Inscrit" is, dit schijnt minder erg te zijn dan "Monument Classé", maar betekent nog steeds dat je voor verbouwing te maken krijgt met "Batiments de France".

Zie ook de foto's van ons bezoek.

De eigenaar is wel een beetje een eigenaardige fluit, volgens Martin hebben ze het liefst niet te veel bezoek, daarom hebben ze het ook alleen maar bij Martin in de verkoop, en mogen we eigenlijk blij zijn dat we mogen komen kijken. We mogen ook nog niet in de ruine van het kasteel kijken, hij had besloten (of eigenlijk zijn vrouw blijkt later), dat dat alleen maar is toegestaan aan de serieuze koper, die minimaal twee keer langskomt. Hij probeert het me uit te leggen, maar ik begrijp hier natuurlijk geen barst van, je probeert je tent te verkopen of niet, en dan moet je het ook laten zien! Maar enfin, het is zijn feestje en ik leg me er maar bij neer.

We hadden eigenlijk helemaal niet verwacht dat we het zo mooi zouden vinden, op de website van de makelaar staat het wat lullig gepresenteerd, maar het is ook wel lastig goed vast te leggen. Er zijn nog twee probelem, de eigenaar moet er eigenlijk nog te veel geld voor hebben, en het is een "monument inscrit".



We zijn een paar dagen later teruggegaan en het veld ingelopen om het kasteel van de achterkant (waar de muur is ingestort) van een afstand wat beter te bekijken.

Bekijk de foto's van de kasteelruïne hier.

Internet wordt wel gedoe hier, ze zitten op 7 km van Beaumont de Lomagne, dus ADSL kun je wel vergeten, er staat wel een Xilan paal op 300m afstand en een WiMax paal in Marignac (2 km), met een maximum bandbreedte van 2Mbit, hetzelfde wat je met een satellietverbinding kunt krijgen, alleen met een betere latency.

Chateau Campagne d'Armagnac

Ook hier hadden we geen hoge verwachtingen, toen we de afspraak maakten en er achter kwamen dat Campagne d'Armagnac op 1.5 uur afstand van Beaumont lag, hadden we zelfs eigenlijk al geen zin meer, maar eenmaal daar was het toch weer een hele aparte plek. Het is volledig verkloot aan de buitenkant, ze hebben er pleister tegen aan gesmeerd over een laag van cement ... De enige manier om dat er af te krijgen is om het er af te bikken en daarna te zandstralen. Het heeft van binnen wel een hele aparte sfeer! Toen ik met de makelaar naar binnen liep vloog er meteen een vleermuis langs me heen, het heeft ook ontegenzeggelijk wat Dracula-achtigs. De muren zijn enorm dik, tot meer dan een meter, en ze hebben weer iets raars uitgehaald met het hoofdgebouw. Op een oude foto zie je dat de toren nog aan een gebouw vast zit, nu staat de toren los. Er is ook een rare gevel tegenaan gezet met moderne stenen (zie de foto hieronder). Zo te zien hebben ze dat zo'n 30 a 40 jaar geleden nog gedaan. Er is een drukke weg relatief dicht bij, maar doordat je de gesloten binnenplaats hebt, kun je er redelijk goed voor schuilen. Het ligt op een heuvel en heeft een goed uitzicht.

Oh ja, er is vroeger Armagnac gestookt (het is eigendom van Pernod(?)) en volgens de makelaar heeft onder andere dat er voor gezorgd dat er zoveel zwarte plekken op de gevel zitten. Zie de foto's.



Er zit ook een enorme toren bij, waar de makelaar helaas geen sleutel van bij zich had. Daar moeten we dus nog voor terug, evenals om de kelders te bekijken die we in het enthousiasme vergeten zijn. Het heeft een heel leuk potentieel, het is betaalbaar, ofschoon er toch weer onderhandeld moet worden over de bijgebouwen (er staan nog twee enorme schuren op een kleine afstand die we eigenlijk niet perse nodig hebben, maar die het wel compleet maken. Het zou denk ik niet verstandig zijn om ze niet erbij te kopen. Het kasteel heeft een zeer ruime binnenplaats en ongeveer 2 Ha grond.



Er was wel wat concurrentie in de vorm van landgenoten die al een paar keer zijn komen kijken en wellicht het voor onze neus wegkapen :( Maar goed, we gaan natuurlijk daarom geen overhaaste dingen doen.

Tour Salle "Pitrac"

Een Tour Salle is een soort versterkte hoeve in de Gascogne. Degene die we bekeken hebben is al enigzins gerestaureerd, helaas ook "à la Française", d.w.z. met prachtige plastic ramen :( De Fransen vinden dat soort pragmatisme prachtig! "Mais, c'est pratique hein!" Helaas, en dat is iets wat de makelaars zich goed realiseren, bovenstaande uitdrukking komt ook van een Franse makelaar, maar de Bricolage Fransen helaas nog niet. Het ligt vlakbij Lectour, een mooi vestingstadje en op een half uur van Agen. Het ligt op hoorbare afstand van een drukke weg, maar het is nog redelijk aanvaardbaar. Op het terrein zelf zijn allerlei leuke oude elementen, zoals een oude groententuin, een vijver met een oude fontein uit 1639 met een bron, en een hoop bijgebouwen zodat Yvon haar Pilates-activiteiten ook goed kan uitvoeren.

Zie hier voor meer foto's.

Het wordt verkocht vanwege een scheidingsgeval (dacht de makelaar), maar de vrouw moet er nog veel te veel voor hebben. Het is in principe een casco pand, en de ramen moet je grotendeels als wegwerp beschouwen ... Affijn, de Fransen luisteren hier maar minimaal naar de makelaars voor wat betreft het prijzen van de panden, maar het is ook lastig met dit soort panden, het is wat de gek er voor geeft en de makelaars komen er regelmatig achter dat ze eigenlijk ook niet goed weten wat ze zeggen.



Tot zover onze top 3 tot nu toe. We hebben er nog meer bekeken, waaronder het Psycho/LSD/Hippie kasteel, en een mooie, maar eenzame, kapel op 100km van de Pyreneeën, maar in tegenstelling tot wat de titel belooft, daarover meer in de volgende aflevering.

Druiven plukken, take two

Eigenlijk al op de eerste avond hadden Trudy en Martin gevraagd of we geinteresseerd waren om druiven te plukken. Voor mij was het nog een van de onvervulde romantische dingen die op mijn todo-lijstje stonden dus ik was er meteen voor, Yvon had het al eens gedaan, maar zag het ook wel zitten. We kregen natuurlijk wel meteen allerlei sterke verhalen te horen over hoe zwaar het is voor je rug, dus daar was ik niet echt blij mee, maar goed, we zouden wel zien.



Een week later kwam Martin ons vragen of we vrijdag tijd hadden om te plukken, dus wij donderdag nog even langs om ons gezicht te laten zien. Ik moet hier toch wel even een punt maken over het stereotype beeld in Nederland over de zogenaamde "vervelende" Fransen, wij zijn eigenlijk de afgelopen jaren, tijdens de diverse bezoeken die we aan Frankrijk gebracht hebben alleen maar leuke, aardige mensen tegengekomen! En zelfs het Engels spreken is aan het verbeteren, dat komt natuurlijk ook doordat de Engelsen langzaam Frankrijk van binnen uit aan het overnemen zijn. De "brute-force" aanpak uit het verleden, met het afhakken van ledematen en verkrachten van het vrouwvolk, is nu vervangen door een wat subtielere variant, maar ook de wijnboer en zijn vrouw waren weer verschrikkelijk aardig.



Vrijdag om 0800h melden we ons bij de wijnplukkers, die al in volle gang waren. We kregen allebei een mandje en een schaar en werden bij een oude rot in het vak geplant die ons ging laten zien wat we moesten doen. Het was iemand uit de Bordeaux streek, dus het gezeik over de relatieve wijnkwaliteit begon meteen :-) Op de zoon van de wijnboer (Maurice) na, waren we de jongsten zo te zien, er liepen ook een aantal oude knarren van in de 80 rond, die ons voordeden in welk tempo we moesten plukken. De techniek is vrij simpel, je gaat met tweeën aan weerskanten van de wijnrank staan, rukt wat blaadjes uit de weg zodat je ziet waar je moet knippen en haalt zo de hele rank leeg. Na enige tijd vervalt het proces in vooral slap zeveren met elkaar en je in allerlei posities wringen om de opkomende stijfheid in je rug te vermijden. Na elke rank, die zo'n 100 meter lang zijn schat ik, en ongeveer een uur later, heb je een korte pauze van 5 minuten voordat je verder gaat met de volgende rij. We waren met zo'n 15 mensen, en we deden 4 ranken tegelijk. De wijnboer liep er de hele tijd tussendoor, helpend waar nodig en natuurlijk zijn traktor met sjofel bij ons de buurt houdend zodat we daar de druiven in konden gooien.



Om 1200h hielden we er al mee op! Er moest blijkbaar nog genoeg tijd voor de lunch over blijven, en je kunt je vrijwilligers natuurlijk niet teveel mishandelen! Het was wat mij betreft ook lang genoeg, als ik dit de hele dag had moeten doen had ik inderdaad mijn rug doormidden geplukt, nu ging het nog net.



Nu kwam de fameuze lunch die bij zo'n druivenpluk hoort, en het stelde niet teleur. Eerst een gang met wat charcuterie (vleeswaren) en een salade met daarbij een zoete Rosé, daarna kwam de droge Rosé en de rode wijn op tafel en de Cassoulette, een plaatselijke specialiteit: stoofschotel met witte bonen, worst en stukken varkensvlees, afgesloten met een keuze uit 3 soorten taarten. Claude, de man die ons in het begin wegwijs had gemaakt, bleek een vriend van Maurice te zien, en ze kenden elkaar nog uit hun jeugd. Ze hadden elkaar leren kennen tijdens een militaire specialisten opleiding (soort mariniers geloof ik), en de ellende die ze daar hadden gedeeld had een band voor het leven geschapen en ze zagen elkaar nog regelmatig. Het was ook weer erg goed voor onze Franse taalvaardigheid om te proberen het gesprek aan te gaan met onze tafelgenoten en Claude was zo vriendelijk om regelmatig wat grammaticale kanttekeningen te plaatsen. Natuurlijk was de belabberde Internetdekking ook weer onderwerp van gesprek en Maurice en Jef (nog een buurman van Martin, muzikant met een informatica achtergrond) wisten me te vertellen dat er een of andere geheimzinnige paal stond sinds een maand of zes, die best wel eens iets met Internet te maken zou kunnen hebben. Ik was natuurlijk volkomen verbaasd dat niemand daar iets van af wist, maar daarover later meer.



Affijn 3 uur later, half beschonken en het buikje rond waggelden we weer naar huis. Het was inderdaad erg vermoeiend zo'n dagje druiven plukken :)

Druiven plukken

F*ck *^%$&^%$, bloody browser en Mac toetsenbord combinaties! Op de mac is Appeltje-pijl naar links hetzelfde als home op een PC, maar in een browser (waar ik dit intik) betekent dit ook "ga naar de vorige pagina", met als gevolg dat ik het hele verhaal wat ik ingetikt had kwijt ben :-(

Ik moet eerst even iets in elkaar stompen, dan schrijf ik daarna wel weer een verhaal over druiven plukken ...

Cees mag los

Na wat geschutter met het riempje van Cees besluiten we dat hij los mag, het is tenslotte niet zo'n wegloopkat (hij kan in Belgie niet eens over een schuttingje van 70cm springen). Dus Cees mag op onderzoek, aanvankelijk zeer voorzichtig maar als snel wat dapperder, totdat hij zijn buren ziet! Er lopen nl. nog twee atletische Franse katte-dames rond, die het plaatselijke muizen- en konijnenbestand op orde houden. In samenwerking overigens met de Labrador die de konijnen afpakt en vervolgens opvreet.



Anyway, Cees ziet dus Knor, de dapperste (brutaalste) van de twee dames en wordt meteen eens zo groot. Een indrukwekkend gezicht, ofschoon Knor zich daar niet heel veel van aantrekt.

Affijn, een half uur later na het nodige gedraai om elkaar heen besluit Knor om zich om te draaien waarna onze held natuurlijk meteen de aanval inzet, het lichtvoetige ding huppelt er echter losjes ervandoor en onze zwaargespierde held, die door zijn indrukwekkende postuur niet tot de zgn. snelle sprinters behoort, moet alras zijn meerdere erkennen, maar houdt er toch een goed gevoel aan over gezien het gevaar toch bezworen is. Voldaan nestelt hij zich in de boom.

Het Internet-verhaal is nog niet helemaal over, want weliswaar is nu de wifi dekking geregeld, de bandbreedte is nog steeds naadje. Het probleem is dat Roujos op zo'n 5km afstand van de centrale zit, volgens de specificatie van ADSL2+ begint dan de degradatie van het signaal ernstige vormen aan te nemen, e.e.a. is natuurlijk ook afhankelijk van de feitelijke kwaliteit van de lijn. Aangezien in Frankrijk op het platteland nog alle lijnen bovengronds lopen rijden de boeren daar regelmatig dwars doorheen met hun machinerie. Gevolg: zit er weer een las in de lijn die voor signaalverlies zorgt, ik heb van Beaumont tot Roujos zo'n twintig lassen geteld, de Franse boeren zijn een nijver, ofschoon niet al te scherpzichtig, volk!

Zoals jullie kunnen zien geldt voor ADSL2+ dat op

5km afstand nog steeds zo'n 1500kbps te halen is.

(plaatje hier gereproduceerd van deze site)

Twee jaar geleden hebben ze (Martin en Trudy) al eens geprobeerd hun abonnement te upgraden (nu nog 128kbit/s), maar toen werkte niks meer en slechts via een hoop gedoe konden ze hun oude abonnement terugkrijgen. Ze zaten hierdoor wel twee weken zonder Internet, voor de makelaardij enorm onhandig, dus ze zijn huiverig om het nog een keer te proberen. Martin zit er wel over te twijfelen, ze kunnen nl. als backup een G3 dongle aanschaffen waardoor ze mobiel Internet hebben (heb ik getest met mijn iPhone en dat is zelfs nog wat sneller dan hun huidige abonnement, ondanks het feit dat ik hier alleen maar een Edge verbinding heb). Ze moeten Orange (hun provider) natuurlijk wel eerst zover krijgen dat ze de lijn doormeten en bepalen wat er uberhaupt mogelijk is, en niet afgaan op het theoretische plaatje van hierboven.



Een ander alternatief is om via een satelliet de verbinding te verbeteren of via WiMax of zelfs WiFi, er worden hiervoor allerlei initiatieven ontwikkeld, zie bijv. de site van Numéo. Helaas zijn ze met WiMax en WiFi nog niet in de Tarn et Garonne (het departement hier) gearriveerd, dus hier is de enige optie om een satellietverbinding aan te schaffen.



Afgezien van de ergernis die het nu oplevert, is het natuurlijk wel belangrijke research voor ons om gedaan te hebben als we zelf een kasteel aan het einde van de ADSL lijn gaan vinden, zie bijvoorbeeld ook dit artikel van een Engelsman die zelfs op 9 km van de centrale zit.

The morning after

Na een diepe slaap voorafgegaan door het nodige gerommel met het slaapgerei gaan we eens op ons gemak de omgeving verkennen. Het eerste wat opvalt is dat het enorm droog is, volgens Trudy en Martin, de eigenaren, is het extreem droog dit jaar met het nodige gele gras tot gevolg. Desondanks ziet het er toch heel mooi uit, een flink zwembad wat ook nog verwarmd is, en het is meteen zo'n 30 graden de eerste dag :-)



Ik probeer natuurlijk meteen het Internet aan de gang te krijgen, maar kom er al snel achter dat het bere-traag is (128Kbit/s voor de kenners, ongeveer 2x isdn snelheid) en de wifi reikt net niet helemaal tot in het huisje, dus we moeten naar buiten om ontvangst te krijgen, gelukkig is dat geen straf in het klimaat van ons nieuwe vaderland, maar wel een gedoe, dus na overleg en wat Internet-research besluiten ze een Orange Wifi-Extender aan te schaffen. Aardig apparaatje trouwens, je sluit hem aan op je LiveBox en steekt 'em in het stopcontact. Het tweelingbroertje (niet helemaal, hier zit weer een wifi gedeelte aan vast), steek je vervolgens op de plek waar je ontvangst wilt weer in het stopcontact en de twee apparaten communiceren vervolgens via het lichtnet. Het tweede apparaatje maakt vervolgens een tweede wifi bubbel met dezelfde naam als de eerste!



In afwachting van de aankomst van dit apparaatje echter, blijf ik verder zoeken en vind de volgende site:



http://www.usbwifi.orconhosting.net.nz/



Het blijkt nl. dat de wifi ontvanger/zender in de Macbook Pro nogal zuigt! Er zit maar een 30mw zender/ontvanger in en je mag blijkbaar tot 100mw gaan (allerlei regelgeving), echter de zgn. VergietFi brengt redding, ik vind in Castelsarrassin een wifi dongle en verlengkabel en vraag ook aan Mina om de Wifi dongle's van Studio Zuid op te sturen. In de Leclerc van Montauban vind ik een vergiet en met mijn "trusty" Leatherman mol ik er een gat in zodat ik de dongle er in kan steken, en wie schetst mijn verbazing ... het werkt! (ik loop nu wel een aantal dagen vooruit, maar goed, dit wordt ook met terugwerkende kracht geschreven, en de lezer kan enige temporele transities vast wel aan).

De zeef aan de rechterkant was de eerste poging en leidde tot geen (waarneembare) signaalverbetering,

het vergiet aan de linkerkant werkte buitengewoon goed,

tot 20% signaalverbetering, geen idee hoeveel dB dat is, maar "who cares".

Een paar dagen eerder ... Cees is (niet al te gestressed) de hut aan het verkennen (we zitten de eerste 2 a 3 weken in Pastel), en in de loop van de ochtend stelt Yvon voor om hem buiten te laten aan zijn riempje! De smiechten hebben in het geheim geoefend met de riem (een kat aan een riem is belachelijk, dus daar was ik inderdaad voor gaan liggen), zodat Cees niet helemaal gefucked wordt van én een riem, én een eng Frans landschap.



Het gaat eigenlijk best goed en na wat korte exercities sluiten we hem weer binnen op en gaan we de plaatselijke supermarkt verkennen, er zijn er 3, een Intermarché, een Casino en een prijsvechter. We besluiten eerst naar de Intermarché te gaan, ook omdat dat de eerste is die we tegenkomen. We zijn echter goed en wel op gang of het is 1230h, en dan moeten de Fransen gaan lunchen, dus hop al het licht uit... Yvon probeert nog even in het donker verder te winkelen, maar besluit dan toch ook maar om naar de kassa te gaan en af te rekenen met slechts de helft van de boodschappen in de mand.



Terug in het huisje ga ik met de Merguez aan de slag, maar die worstjes hebben nogal de neiging om te spetteren, de spetters vliegen tot tegen het raam! Goed na het innerlijke beest aldus bevredigd te hebben gaan we lekker lammen aan het zwembad, de mensen die in de gites (Terra en Ocre) zitten gaan eigenlijk nooit naar het zwembad, dus we hebben het rijk alleen.



Om een uur of 1700h komt de eigenaar (Martin) ons een handje geven en blijft ook meteen een glaasje drinken, het is heel gezellig en twee flessen later zit hij er nog steeds en inmiddels is zijn vrouw Trudy ook aangeschoven. Aangezien we naar goede traditie veel te veel eten gekocht hebben weten we ze te overreden om mee te eten en we maken er meteen een hele gezellige avond van.



Met te veel drank op vallen we aldus rond 0100h in ons bedje.

 

Eindelijk in Frankrijk

Na enige maanden voorbereiding en een steeds gekker wordende vrouw, want alles moest goed geregeld zijn, en het was nogal wat voor mijn hypergeorganiseerde vrouw, en ikzelf natuurlijk ook steeds debieler want dat zit in de genen ben ik bang, zijn we uiteindelijk dinsdagochtend om 0930h ipv 0600h, want dat bleek toch veel te vroeg, vertrokken richting Beaumont-de-Lomagne!

Cees (de kat, red.) in zijn tentje gestopt, onder protest natuurlijk maar niet te veel gelukkig, en de rest van de BMW (model frikandel) tot de nok toe volgeladen met bagage en computerspullen (twee laptops en een doos vol onderdelen/draadjes/etc.) En route! Yvon heeft de eerste 2 uur gereden, waarna ik het ging proberen. Mijn bil werkte echter niet echt goed mee :-(

Na mijn tennis-escapades met Arjen, waarbij ik in een spagaat gleed, een volledige ben ik bang, iets wat me slechts eenmaal eerder was gelukt 18 jaar eerder, na een vol uur opwarming. Het resultaat was dan ook licht pijnlijk ... Ik hoorde mijn spier/pees bij mijn rechterzitbeenknobbeltje knappen en had meteen al het idee dat het niet goed was. Ik kon die wedstrijd uitspelen, en ook nog de finale (die we ook wonnen), maar toen was het toch echt afgelopen, kon 2 dagen bijna niet lopen, laat staan zitten. Dit zijn echter zeer vervelende langdurige blessures. Inmiddels is mijn licht sadistisch aangelegde vrouw, voor diegenen die zich afvroegen waarom ze aan Pilates is begonnen, dit zou er wat licht op moeten schijnen :-), begonnen mijn been te rekken, waarbij ik helse pijnen moet doorstaan en van jankwijf-gedrag wordt beschuldigd.

NB Er wordt natuurlijk ook nog echte Pilates bedreven, maar na afloop als beloning voor mijn goede gedrag denk ik, wordt er dus even fanatiek gerekt ... :(

Enfin, waar waren we, mijn been begon dus enorm te trekken na een half uur en ik heb het nog een uur uitgehouden met voortdurend heen en weer draaien en scheef zitten, gevolg, rug helemaal naar de kloten ... Gelukkig wilde mijn lieftallige echtgenote het inmiddels weer overnemen, waarna ik me weer over de kat kon ontfermen die na een half uurtje jammeren rustig was gaan liggen, en zelfs lag te slapen.

Na nog een pijnlijke wisseling een paar uur later kwamen we geheel volgens schema aan rond 2030h in Roujos! (zie http://www.roujos.com)

Klik hier voor meer foto's

Prachtige plek, heel rustig en een uitgestrekt landgoed van ca. 8 Ha, en verschrikkelijk aardige mensen! Hier kunnen we het wel uithouden tot onze zoektocht eindelijk een kasteel gaat opleveren, althans een kasteel wat niet aan de autobaan ligt en wat ook nog betaalbaar is.

Om 2200h vielen de luiken dicht en zijn we gaan slapen, merkwaardige gewaardwording die volledige stilte en de strakke lucht met een geweldige sterrenhemel.