Eigenlijk al op de eerste avond hadden Trudy en Martin gevraagd of we geinteresseerd waren om druiven te plukken. Voor mij was het nog een van de onvervulde romantische dingen die op mijn todo-lijstje stonden dus ik was er meteen voor, Yvon had het al eens gedaan, maar zag het ook wel zitten. We kregen natuurlijk wel meteen allerlei sterke verhalen te horen over hoe zwaar het is voor je rug, dus daar was ik niet echt blij mee, maar goed, we zouden wel zien.
Een week later kwam Martin ons vragen of we vrijdag tijd hadden om te plukken, dus wij donderdag nog even langs om ons gezicht te laten zien. Ik moet hier toch wel even een punt maken over het stereotype beeld in Nederland over de zogenaamde "vervelende" Fransen, wij zijn eigenlijk de afgelopen jaren, tijdens de diverse bezoeken die we aan Frankrijk gebracht hebben alleen maar leuke, aardige mensen tegengekomen! En zelfs het Engels spreken is aan het verbeteren, dat komt natuurlijk ook doordat de Engelsen langzaam Frankrijk van binnen uit aan het overnemen zijn. De "brute-force" aanpak uit het verleden, met het afhakken van ledematen en verkrachten van het vrouwvolk, is nu vervangen door een wat subtielere variant, maar ook de wijnboer en zijn vrouw waren weer verschrikkelijk aardig.
Vrijdag om 0800h melden we ons bij de wijnplukkers, die al in volle gang waren. We kregen allebei een mandje en een schaar en werden bij een oude rot in het vak geplant die ons ging laten zien wat we moesten doen. Het was iemand uit de Bordeaux streek, dus het gezeik over de relatieve wijnkwaliteit begon meteen :-) Op de zoon van de wijnboer (Maurice) na, waren we de jongsten zo te zien, er liepen ook een aantal oude knarren van in de 80 rond, die ons voordeden in welk tempo we moesten plukken. De techniek is vrij simpel, je gaat met tweeën aan weerskanten van de wijnrank staan, rukt wat blaadjes uit de weg zodat je ziet waar je moet knippen en haalt zo de hele rank leeg. Na enige tijd vervalt het proces in vooral slap zeveren met elkaar en je in allerlei posities wringen om de opkomende stijfheid in je rug te vermijden. Na elke rank, die zo'n 100 meter lang zijn schat ik, en ongeveer een uur later, heb je een korte pauze van 5 minuten voordat je verder gaat met de volgende rij. We waren met zo'n 15 mensen, en we deden 4 ranken tegelijk. De wijnboer liep er de hele tijd tussendoor, helpend waar nodig en natuurlijk zijn traktor met sjofel bij ons de buurt houdend zodat we daar de druiven in konden gooien.
Om 1200h hielden we er al mee op! Er moest blijkbaar nog genoeg tijd voor de lunch over blijven, en je kunt je vrijwilligers natuurlijk niet teveel mishandelen! Het was wat mij betreft ook lang genoeg, als ik dit de hele dag had moeten doen had ik inderdaad mijn rug doormidden geplukt, nu ging het nog net.
Nu kwam de fameuze lunch die bij zo'n druivenpluk hoort, en het stelde niet teleur. Eerst een gang met wat charcuterie (vleeswaren) en een salade met daarbij een zoete Rosé, daarna kwam de droge Rosé en de rode wijn op tafel en de Cassoulette, een plaatselijke specialiteit: stoofschotel met witte bonen, worst en stukken varkensvlees, afgesloten met een keuze uit 3 soorten taarten. Claude, de man die ons in het begin wegwijs had gemaakt, bleek een vriend van Maurice te zien, en ze kenden elkaar nog uit hun jeugd. Ze hadden elkaar leren kennen tijdens een militaire specialisten opleiding (soort mariniers geloof ik), en de ellende die ze daar hadden gedeeld had een band voor het leven geschapen en ze zagen elkaar nog regelmatig. Het was ook weer erg goed voor onze Franse taalvaardigheid om te proberen het gesprek aan te gaan met onze tafelgenoten en Claude was zo vriendelijk om regelmatig wat grammaticale kanttekeningen te plaatsen. Natuurlijk was de belabberde Internetdekking ook weer onderwerp van gesprek en Maurice en Jef (nog een buurman van Martin, muzikant met een informatica achtergrond) wisten me te vertellen dat er een of andere geheimzinnige paal stond sinds een maand of zes, die best wel eens iets met Internet te maken zou kunnen hebben. Ik was natuurlijk volkomen verbaasd dat niemand daar iets van af wist, maar daarover later meer.
Affijn 3 uur later, half beschonken en het buikje rond waggelden we weer naar huis. Het was inderdaad erg vermoeiend zo'n dagje druiven plukken :)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten