Generale repetitie

Er zijn deze week geen grote Larnagol ontwikkelingen geweest, anders dan deprimerend hoge offertes voor het opknappen van de daken, en interessante, edoch verwarrende discussies over de reikwijdte van de macht van Bâtiments de France voor een Monument Inscrit. De een beweert dat je gebonden bent aan het gebruiken van een architect die een speciale "Bâtiments de France" opleiding heeft genoten (lees die duurder is dan andere architecten) en dat je de adviezen van BdF moet volgen, de ander zegt dat je zelfs er mee weg kunt komen als je het gewoon doet zonder de inmenging van BdF, of hun advies volledig negeert. Ik zou (bijna) geneigd zijn om het betreffende wetsartikel op te zoeken, maar ik stel het nog even uit ...

In de tussentijd zijn we ons aan het voorbereiden op de komst van André, Lotte en Stephan. De laatste gaat ons helpen met het beoordelen van de bouwkundige staat van Larnagol, maar ook de uitgebreide oude-gebouwen-verbouw/opknap-ervaring van André kan ons goed van pas komen. Het is dus zaak om ze een warm welkom te bereiden!

Nico, de zoon van Martin en Trudy, de eigenaren van de gite waar we verblijven en ik, hebben een hecht kook-team gevormd in de maanden dat we hier zitten. Zo hebben we al een keer geprobeerd om de Peking Eend van Heston Blumenthal te maken

en een variatie op de Blumenburger.

Bij deze laatste hebben we ons wat artistieke vrijheden veroorloofd, en hebben we de broodjes op eigen wijze gemaakt (lees met een pakje), ipv de bewerkelijke methode van Heston, misschien dat we het nog wel een keer doen, maar we hebben ons toen geconcentreerd op de burger zelf. De tomatensaus intrigeerde me natuurlijk ook enorm, een recept om van 3 kilo tomaten maar een klein soepkommetje geconcentreerd tomatensap over te houden is te leuk om te laten liggen.

We hadden nog wat gedoe met de slager, je moet nl. 3 hele goede biefstukken tot gehakt laten vermalen en de Franse slager, die overigens in de omgeving als beste bekend staat, was het hier duidelijk niet mee eens. We probeerden hem uit te leggen dat dit een recept was van een van de beste koks ter wereld, maar dat maakte niet veel indruk, "stuur hem maar eens langs!".

Anyway, de burgers waren fantastisch (ofschoon misschien wat te groot, 300g) (*kleine noot van kritiek......ik=Yvon had een gortdroge, op de gril vergeten kalkoen burger met een broodje waar de heren per ongeluk toch de kaas overheen hadden gesmolten.......en was niet zo enthousiast over deze Blumenthal escapade) en de Peking eend was maar gedeeltelijk geslaagd, dat moeten we nog een keer overdoen.

Nu, voor het bezoek van onze bouwinspectie-"crew" hadden we bedacht om à la padvinder duiven en een lamsbout aan het spit te roosteren, maar dan natuurlijk wel een volkomen natuurlijk spit gemaakt van takken uit de tuin! Nico dacht dat het wel een goed idee zou zijn om de houtstapel die ze al sinds een jaar aan het verzamelen zijn daarvoor aan te steken. Het leek mij wel een goed idee om een keer proef te draaien, de zgn. generale repetitie, voordat we tot feitelijke uitvoering over zouden gaan. Zeker omdat het roosteren van duiven toch een tricky aangelegenheid is.

De duiven bleken echter lastig om aan te komen, zeg maar onmogelijk, de duivenboer nam zijn telefoon niet op, en de slager waar we uiteindelijk terecht kwamen, raadde ons met klem af om zo'n droge vogel aan het spit te rijgen. Uiteindelijk kwamen we dus met een mooie boerenkip van 2kg thuis voor onze try-out.

Terug van de slager ging Nico meteen aan de slag om de houtstapel in brand te steken, ik vroeg hem nog of dat niet onhandig groot was, maar nee, dat zou mooi smeulen.

Binnen 5 minuten hadden we een vuurzee met vlammen van 5 meter hoog en konden we niet binnen 3 meter van de houtstapel komen zonder zelf geroosterd te worden, dit leverde toch wat praktische problemen op. Toen het vuur zich ook naar het gras ging uitbreiden zijn we toch maar als een haas de tuinslang gaan halen. Martin kwam in de tussentijd thuis en had ons al van een kilometer afstand bezig gezien, het is inmiddels 1900h en het is helemaal donker, behalve natuurlijk in de buurt van de houtstapel waar het zicht verassend goed is. Gelukkig blijkt het nog wel te blussen, ofschoon Nico er zeker een uur mee bezig is. In de tussentijd begin ik aan de andere kant van het huis maar een iets controleerbaar vuurtje op te bouwen, wel met het semi-natte open-haard-hout wat ons diezelfde dag nog geleverd is.

De brandende houtstapel nadat er al enigzins geblust is.

Nu het vuur uit is, lopen we inmiddels natuurlijk hopeloos achter op schema. Het spit moet nog gemaakt worden, en de kip moet aan een stok geregen worden, waarbij we het zodanig moeten regelen dat de kip niet om de stok gaat draaien en voortdurend met dezelfde kant naar beneden blijft hangen. Uiteindelijk lossen we deze technische problemen min of meer op en hangt de bloody kip rond 2015h eindelijk boven zijn vuurtje. Met een wijntje en Nico op de gitaar en veel ronddraaien is de kip rond 2100h eindelijk klaar. (Ondertussen, binnen hebben Martin, Trudy en ik=weer Yvon ons volgesnackt aan pepereend en nootjes want met alle het onvoorziene complicaties verschijnt de 'kiep' pas tegen half 10 op tafel........) Maar hij was geweldig lekker!!!!

Ik ben blij dat we even geoefend hebben ... :-)

Larnagol in 3D

Ik heb het 3D model via een applet beschikbaar gemaakt. Hiermee kun je het model roteren en er zelfs doorheen lopen. Zie hier, het kan wel even duren voordat alles geladen is, en de applet gaat je toegang tot je computer vragen, dit moet je toestaan anders werkt het niet.

Je kunt wisselen tussen "aerial view" (zicht vanuit de lucht) en "virtual visit" door op de spatiebalk te drukken. In deze laatste mode kun je er doorheen lopen. Gebruik de cursorpijltjes om te bewegen, in beide modes kun je de muis gebruiken om het model te roteren.

Have fun!

Larnagol op de tekentafel

Ik heb een leuk programmaatje ontdekt waarmee je heel simpel plattegronden kunt maken. Het is oorspronkelijk bedoelt om je huis mee in te richten, maar voor mijn doeleinden voldoet het ook uitstekend!

 

Dit is alleen de benedenverdieping, het is niet echt mogelijk om meerdere verdiepingen te tekenen en te combineren, je moet ze dan afzonderlijk tekenen, maar misschien helpt dit al om je een beeld te vormen. Hier is nog een 2D representatie van de plattegrond.

Het gedeelte wat in rood gemarkeerd is, is het hoofdgebouw wat 4 verdiepingen hoog is.

Ok, zoals beloofd hier is ie dan, terwijl Yvon zich aan haar nieuwe hobby overgeeft, punten scoren bij haar online Franse lesjes (de frik is wakker geworden), presenteer ik ons nieuwe object waar we met groot enthousiasme achter aan zitten!

Château de Larnagol

Klik hier voor meer foto's

Dit kasteel hadden we vorig jaar juni ook al eens bekeken. Geïntrigeerd door het mooie interieur en de prachtige tuinen zijn we hier naar toe gegaan ondanks dat het een aardig eindje bij Toulouse uit de buurt ligt (1:30h). We zijn hier vorig jaar begin juni naar toe gereden. De dag daarvoor zijn we bij Château de Meilhan wezen kijken (waar ik gisteren over gerapporteerd heb) en in de ergste stortbui in lange tijd (we moesten op een gegeven moment stapvoets rijden wegens de hevige regenval) van Auch naar Cahors gereden. Vanuit Cahors rijden we dus aan op Larnagol, wat betekent dat je via de (touristische) kronkelweg langs de Lot er naar toe rijdt, hier doen we ongeveer 45 minuten terwijl de regen nog naar beneden miezert. Eenmaal aangekomen blijkt het een piepklein dorpje te zijn (160 inwoners), letterlijk aan de Lot, alleen een klein D-weggetje scheidt het dorp van het water, en het heeft als een van de weinige plaatsen ook een aanlegsteiger voor boten (kunnen we mooi onze kano's te water laten).

Eenmaal aangekomen zien we hoe het er bij ligt, er zijn twee straatjes in het dorp, de een nog smaller dan de andere, waaronder de "Rue du Château", die op zijn smalst ongeveer 2.5m breed is (lekker voor de verhuiswagen). Ik geloof dat de Mark III er wel doorheen past, dus aan het belangrijkste criterium is voldaan. We moeten nog even wachten totdat de makelaar komt dus we sluipen wat rond het château heen, en maken vast wat foto's. Eenmaal aangekomen laat de makelaar ons binnen. Het interieur is nog mooier dan we ons voorgesteld hadden. Hier is (bijna) letterlijk in 3 eeuwen niks aan veranderd.

Bovenstaande foto is gemaakt in de eetkamer. Deze kamer is enorm rijk bewerkt, als je dit nieuw zou doen kitscherig tot en met, maar de 3 eeuwen "patina" maken het geheel draaglijk en geven het een prachtige grandeur.

Het kasteel bestaat uit een hoger gelegen gedeelte (waar tegenwoordig het stadshuis in gevestigd is) en een lager gelegen gedeelte, dit is het gedeelte wat te koop staat.

Het hoger gelegen kasteel zelf is gebouwd op een oude vesting (donjon roman) uit de 13e eeuw, in het begin van de 14e eeuw wordt er door de heren van Calvignac een lager gelegen gedeelte aan toegevoegd (le Château inférieur) en in de 18e eeuw wordt dit aan de moderne tijd aangepast en het wordt tot een wat leefbaarder geheel omgebouwd door Jean de Laporte. In deze tijd worden ook de terrastuinen aangelegd, en dankzij een bron die in de heuvel ontspringt is het mogelijk om twee basins aan te leggen die door de bron gevoed worden. Er is zelfs een (loden) leiding gelegd van de bron naar het kasteel zodat ze in de keuken stromend water hebben, en zelfs naar de fontein, voor op het terras!

De grote salon, bureau en de orangerie worden later toegevoegd door Etienne-Alexandre de Laporte, de zoon van Jean de Laporte.

In onderstaande foto zie je nog een raam uit de middeleeuwen wat tijdens herstelwerkzaamheden aan het licht is gekomen. Aan de binnenkant kun je ook nog een muurschildering zien van een ridder te paard. Op de eerste foto zie je dit raam ook linksboven in het gebouw.

Ik zal het niet overdrijven met de geschiedenisles, de zoon van de laatste bewoner, Raymond Subes, heeft er een prachtig verhaal over geschreven wat hij presenteerde tijdens rondleidingen die hij hier gegeven heeft. Als ik nog een keer een ernstige aanval van het een of ander krijg zal ik het eens overtypen en hier publiceren. Het zijn echter wel 39 pagina's A4, uitgetypt, en in het Frans!

Er is wel nog een tragisch verhaal wat ik er over kwijt wil. De tweede vrouw van Raymond Subes, heeft na zijn dood, het kasteel 30 jaar gesloten gehouden. Ze wilde niet dat er iemand woonde, ook zijn eigen kinderen niet. Na 30 jaar touwtrekken, konden de kinderen eindelijk weer het kasteel in, waarop zijn zoon dus bovengenoemd verhaal schreef en presenteerde tijdens rondleidingen. Inmiddels is deze zoon ook overleden en nu verkopen de kleinkinderen van Raymond Subes dus het kasteel. Het lijkt er op dat dezen toch wat minder liefde voor het gebouw en zijn historie hebben dan hun vader / oom, ze hebben namelijk vorig jaar op een veiling alle van belang zijnde stukken in het kasteel verkocht. Hieronder ook spiegels en meubelstukken die er al honderden jaren in stonden.

Kortom, ondanks deze onverkwikkelijkheden, een plek met veel historie en toch nog een prachtig interieur.

Bij ons tweede bezoek moeten we ons door de sneeuw heen worstelen onderweg naar het kasteel, de laatste kilometers gaan over kleine weggetjes, en ondanks het feit dat er maar een paar centimer sneeuw is gevallen is de (Zuid-) Franse overheid hier niet voor uitgerust, laat staan de auto's, dus er wordt heel rustig gereden. Dat doen die Fransen sowieso sinds ze dat puntensysteem hebben ingevoerd, werkt als een trein moet ik zeggen. Ik had vroeger altijd het idee dat de Fransen als gekken reden, tegenwoordig rijden ze allemaal als ouwe wijven!

Maar goed, we zijn een 20 minuten te laat, maar we waren al door de makelaar gebeld die met dezelfde problemen worstelde en als we aankomen is hij er inderdaad nog niet. Ik zet de auto maar voor de poort en probeer op goed geluk de poort, die inderdaad open is! We kunnen dus vast rondkijken. De plaats had nog niets van zijn magie ingeboet en we weten eigenlijk na 10 minuten rondkijken dat dit hem dan maar moet worden!

Vijfenveertig minuten te laat komt de makelaar pas aan, hij had blijkbaar nog veel meer Franse sneeuw te verduren gehad, maar geen probleem we hadden ons niet verveeld. We kunnen wel eindelijk naar binnen en de zaak van binnen weer bekijken.

Ik bekijk met extra zorg de schade die het parket in de grote salon opgelopen heeft. Het is nogal aan het vergaan langs de randen van de muren, en gezamelijk postuleren we dat de drainage achter de grote salon waarschijnlijk de grote boosdoener is, of beter gezegd het gebrek daaraan of het slechte funtioneren ervan, iets wat nog nader onderzoek vergt.

Er zijn natuurlijk ook andere nadelen, niet de minsten daarvan zijn dat de dakpannen vernieuwd moeten worden, met links en rechts wat houtwerk wat vervangen moet worden, en het totale gebrek aan verwarming (op de open haarden na). Bijkomende complexiteit is dat bij het aanleggen van de verwarming het interieur zo min mogelijk verstoord moet worden, ik ben me aan het inlezen over de verschillende mogelijkheden, waarvan luchtverwarming een interessante optie lijkt te zijn. Daarnaast moet natuurlijk de electriciteit en de riolering up-to-date worden gebracht.

Probleem bij het vervangen van de dakpannen, is dat het hoofdgebouw zo'n 16 meter hoog is en moeilijk bereikbaar, zie onderstaande foto's:

Het weggetje naar het kasteel, dit is die "Rue du Château", is zoals gezegd op zijn smalst 2.5m en die brug schat ik op 3.5m hoog. De ingang naar het kasteel is meteen na de brug links. Dus groot materieel naar binnen rijden is onmogelijk en het bouwen van de steigers zal ook niet heel simpel zijn vanwege al de huizen die er omheen staan. Affijn, we hopen in de loop van de week meer te weten.

Tot zover, hieronder nog 2 links naar nog wat extra foto's:

Wat meer technische foto's: klik hier

Wat foto's rond om het kasteel: klik hier

La cherche continue (2)

Na het toch enigzins teleurstellende bezoek aan Château de Meilhan hebben we nog 4 visite's op de agenda staan, een intrigerende ruïne van een maison de maître, en nog 3 bezoeken met de sympathieke makelaar van Patrice Besse. De objecten van deze laatste liggen geografisch nogal uit elkaar en toch wel in een iets andere omgeving dan we initieel aan het zoeken waren (noordelijker), maar door ervaring wijzer zijn onze inzichten zijn gewijzigd en we hebben de criteria wat ruimer gemaakt.

Maar allereerst het maison de maître!

Maison de maître

De ruïne van het meesterhuis ligt in de buurt van Lectour, een heel leuk stadje in de Gers, een van Yvon's favoriete stadjes hier. Het is een vestingstadje, op een heuvel gebouwd met een fantastisch uitzich op de hele omgeving.

Het weer was hier, conform de situatie in de rest van Europa, ook naadje geweest en afgezien van de kou was er ook redelijk wat regen gevallen, dus bij naderen van het huis zet de makelaar de auto bovenaan een pad, naast een boerderij neer. Bij uitstappen waarschuwt hij ons meteen dat het nog wel een eindje lopen is naar het huis (1 km), maar dat de weg dusdanig slecht is dat hij het zelfs met een 4x4 niet zou aandurven om naar beneden te rijden! De weg is inderdaad niet meer dan een karrespoor, en loopt naar beneden. Met die frotbanden op die BMW komen we waarschijnlijk niet eens heelhuids beneden aan :)

Er volgt een hele verkleedpartij, we moeten onze bergschoenen aan, en de makelaar trekt ook zijn sportjasje en laarzen aan, dat belooft wat :)

Uiteindelijk valt het wel mee, althans om te wandelen, het is wel nog berekoud. We hebben de afgelopen dagen in die bloody ruïnes nogal wat kou geleden, de CV is wat hoger op de prioriteitenlijst aan het kruipen!

De makelaar is een redelijke gladjanus, hij werkt ook als aannemer en doet het makelaarsvak erbij voor de hobby, yeah right! Eerst huisje verkopen, dan voor een mooi prijsje opknappen, twee keer marge vangen.

Onderweg naar beneden vraag ik hem hoe het zit met de electriciteit en hij vertelt dat er helemaal niks is, we moeten de electriciteitspalen daar naar toe zelf aanleggen, of beter gezegd, als de nieuwe weg aangelegd wordt (die we waarschijnlijk ook moeten betalen), kun je meteen de electriciteit de grond in leggen. Tjakka, al een klein fortuin opgestookt aan de randvoorwaarden, en we waren nog niet eens bij het huis aangekomen.

We lopen een klein dal in, en de omgeving wordt wel steeds mooier naarmate we afdalen. Er is veel water hier, wat natuurlijk de omgeving heel groen en weelderig maakt, maar me ook een beetje zorgen baart. Aan de andere kant, ze waren natuurlijk niet helemaal achterlijk vroeger en als hier altijd een huis gestaan heeft, moet het in ieder geval te doen zijn, dus wellicht is het allemaal wel te regelen met de drainage.

Na zo'n kwartiertje lopen zien we het huis liggen, complete ruïne, maar wat een mooie plek! Totale stilte en rust! Het enige wat we horen is de boer die wat struiken komt ommaaien. Ook hier stroomt er nogal wat water langs, er is een klein stroompje, maar het hele weiland is drassig. Het zijn weer een nieuw soort uitdagingen, niet alleen ruïne opknappen, maar ook een weg van een km en electriciteit trekken. Telefoon en dus ook adsl kun je hier natuurlijk helemaal vergeten! Dus dat wordt satelliet aanleggen, affijn dit soort rust heeft natuurlijk zijn prijs, maar ja 100mbit Internet-verbinding was natuurlijk wel beter geweest :-)

Klik hier voor meer foto's

Prachtige plek dus, maar wel zeer moeilijk project!

Bij het scheiden van onze wegen wist de makelaar nog de zgn. "Bon de visite" naar de prullenbak te verwijzen. Dit is een (denk ik typisch Frans) interessant fenomeen wat gebruikt wordt om de claim op de courtage te leggen mocht je het uiteindelijk bij een andere makelaar kopen (zoals jullie misschien reeds weten kun je in Frankrijk meerdere makelaars hebben die hetzelfde pand proberen te verkopen). Volgens hem had hij bij meerdere gelegenheden met succes de positie verdedigd dat als hij voor een beter bedrag kon verkopen, hij het werk ervoor had gedaan en dus ook recht had op de courtage.

We kwamen hier op vanwege de "Tour Salle Pitrac" die hij ook in de aanbieding had, letterlijk want hij beweerde dat hij er zo'n 25% vanaf kon krijgen!

We rijden rustig terug naar huis om het nog eens rustig op ons in te laten werken.

Château Verneuil in Saint-Robert

We hebben een heftige dag voor de boeg met zo'n 600km rijden, eerst gaan we naar Saint-Robert (in de Corrèze) en daarna door naar Ussel, waar nog een magnifiek middeleeuws kasteel staat. Maar goed, eerst naar Saint-Robert dus. Dit is een dorpskasteel, of eigenlijk oud onderdeel van een kasteel.

Klik hier voor meer foto's

De poort naast de oude toren van het kasteel was vroeger de toegang tot de stad. Het is een prachtig ding, maar de ruimte rondom het huis is echt heel erg minimaal. Aan de overkant van de (hele smalle) straat ligt nog een klein tuintje wat er ook nog bij hoort, hier heeft vroeger nog een oud gebouw gestaan, getuige ook de ornamenten en pilaren die er nog staan, onder de tuin is nog een grote kelder ook.

Saint-Robert staat bekend als één van de mooiste stadjes van Frankrijk, en ik kan me er iets bij voorstellen, het bestaat bijna volledig uit mooie, oude, authentieke gebouwen en het uitzicht is gewoonweg spectaculair!

Na de wederom ijskoude rondleiding gaan we nog even in de keuken napraten met de eigenaren, die voor ons een mooi vuurtje hadden branden. Erg aardige lui, en hij blijkt een oud atleet te zijn en nog regelmatig commentaar te leveren voor de Franse TV (weten wij natuurlijk niks van).

Na een versterkende kop thee/koffie, gaan we op weg naar de grootste ontbering van allemaal, Château du Bazaneix!

Château du Bazaneix

Dit is een kasteel wat ik al zo'n twee jaar op het oog heb, dit is een natte Floris-droom, echt oud middeleeuws kasteel zoals het hoort te zijn, met slotgracht en onverbiddelijke muren, en niet al die moderne tirelantijntjes zoals grote ramen en verwarming!

Klik hier voor meer foto's

De weg ernaar toe is interessant, de makelaar rijdt als een oud wijf en het eerste stuk van de weg is vrij spectaculair landschap, maar richting Ussel wordt het iets vlakker, en Ussel zelf is een spuuglelijk stadje en directe omgeving is ook niet om over naar huis te schrijven. We wisten overigens al van dit kasteel dat het relatief dicht bij de autobaan ligt, maar ja, gegeven het onwaarschijnlijk mooie gebouw kon ik (en Yvon ook misschien wel) het nog voor lief nemen?

We passeren door Ussel en rijden onder de autobaan door naar de andere kant, waar het landschap meteen een stuk prettiger aandoet, veel ruiger en minder bebouwing. Echter na veel te weinig meters slaan we al rechtsaf om naar het kasteel te rijden, eenmaal uitgestapt horen we meteen het hoge gejank van een grote vrachtwagen die op zo'n 600m afstand voorbij rijdt :(

Maar het gebouw is nog mooier dan ik dacht, en ook de omgeving is fantastisch, het ligt tegen een bos aan en er ligt zo'n 3 Ha. omheen van mooi glooiend weiland en bos. Het kasteel is volledig omgeven door een slotgracht, die ook gevuld moet blijven volgens de makelaar om tegendruk te bieden aan het gewicht van het kasteel op het eilandje.

De huidige eigenaar en de boer die er achter woont hebben blijkbaar ruzie gekregen over de watervoorziening in het verleden. De boer heeft een (lelijke) schuur gebouwd (Hello, monument inscrit! Je kunt je als boer blijkbaar van alles permiteren in Frankrijk) op het pad van het wegstromende water (duuuhhh) (schijnt een geëmigreerde Hollander te zijn :) ). Het schijnt nu in der minne geschikt te zijn, de boer en de eigenaar gaan de kosten delen om het water om te leiden. Begrijp ik eerlijk gezegd niet helemaal, volgens mij is die boer gewoon debiel geweest, maar goed.

We trekken het gebouw in het is echt fantastisch, er moet nog alles aan gedaan worden van binnen, de vloeren zijn voor 80% nog afwezig, er liggen alleen vloerbalken, maar geen planken, dus op de 3e verdieping begint dat toch de aandacht wat af te leiden, maar er zit nog een geweldige keukenruimte in (met een inpandige bron, wel dichtgegooid, maar misschien weer te openen), de torens zijn ook fantastisch. Dit is gewoon wat het moet worden!

Naarmate we verder geraken in het gebouw verandert Yvon langzaam maar zeker in een ijspegel, ze ziet er een beetje uit als een eskimo, en op een gegeven moment, ik ben te enthousiast en heb het niet koud, trekt ze het niet meer en gaat ze in de auto op de stoelverwarming zitten :)

De eigenaar is flink gezakt in prijs t.o.v. anderhalf jaar geleden, maar ik vrees nog niet genoeg, want ondanks het geweldig gebouw en de mooie grond er omheen kan ik me toch niet voldoende over de aanwezigheid van de autobaan heen zetten, je hoort het binnen natuurlijk niet, maar je woont niet in Frankrijk om de hele dag binnen te zitten (ofschoon dat er op het moment wel op lijkt, met al dat bloggen :) ) en buiten is het meteen nadrukkelijk aanwezig.

Doodzonde, want dit is wel het soort gebouw waar ik het meest enthousiast van wordt, maar ik vrees dat het toch buiten bereik ligt. Want ook dit gebouw met al zijn nadelen zou ons budget toch tot het breekpunt toe belasten, als dit 1 km verder had gelegen was het 2x zo duur geweest denk ik.

Het krijgt uiteindelijk de nekslag als Yvon haar veto gebruikt en de autobaan afschiet (en ook een beetje het gebouw misschien, want ze gelooft er geen barst van dat je zoiets kunt verwarmen in de winter).

Affijn, rond 1800h gaan we richting huis, het begint langzaam donker te worden, echter voor we weg kunnen moeten we de makelaar nog uit een penibele situatie redden, hij heeft nl. zijn auto iets te ver de weg afgereden waar nog sneeuw lag en kan (bijna) niet meer omhoog komen. Na een aantal pogingen en wat instructies lukt het hem uiteindelijk en kunnen we wegrijden. We hebben hem nog nodig voor ons bezoek van de volgende dag bij Château de Larnagol!

Maar daarover later meer!

La cherche continue

Zoals gezegd hadden we toch weer een redelijke lijst nieuwe panden gevonden, waaronder het nodige ruïne-achtige materiaal. Yvon had bij Valence-Sur-Baise een prachtige ruïne gevonden, echt een juweeltje, maar weer listig ende rattig gefotografeerd zoals snel zal blijken.

Château de Tauzia

De Conte de Tauzia was eens de trotse bezitter van dit kasteel, maar dit was in de 19e/20e eeuw. Hiervoor kende het reeds een reeks andere eigenaren en is het bewoond geweest totdat het rond 1700 uitbrandde en daarna altijd een ruïne is gebleven. Er is later door wat ijverige types uit de buurt nog de trappentoren gesloopt, inclusief trap natuurlijk en dat verklaart het grote verticale gat in de voorkant.

Klik hier voor meer foto's

We werden verwelkomd door een Engels amateur makelaars paar, ik geloof dat bijna iedereen die hier naartoe verhuisd en niet in een paar weken hun huis vinden, meent dat ze zoveel makelaarservaring hebben opgedaan dat ze ook het vak kunnen uitoefenen.

Met een enorm Engelse steenkolen accent spreken ze de eigenaar aan, die wacht op zijn vader die hier nog de mooiste verhalen over weet te vertellen. Oh ja, wat blijkt, de boer woont op 20m afstand van de ruïne! Bovenstaande foto is gemaakt staande naast zijn boerderij :) Vuile ratten!

De vader begint met smaak te vertellen en het blijkt dat de Conte de Tauzia een groot liefhebber was van de paardensport en dan met name van het afsluiten van weddenschappen hierop, na enkele jaren verspeelt hij zo zijn volledige fortuin en moet het kasteel (met de landen eromheen natuurlijk) verkopen aan de huidige eigenaar die er vervolgens nog rustig 60 jaar boert voordat de ruïne op het Internet verschijnt.

Het blijkt ook een echte goudzoeker te zijn, ten eerste vragen ze er een belachelijk bedrag voor, en dan begint die achterlijke zoon me een verhaal op te hangen over een geheime gang die naar een klooster 1 km verderop loopt, en waar volgens de geruchten een goudschat verborgen moet zijn ...

Chateau "Pruts" de Meilhan

Dit was een ruïne die we vorig jaar ook al eens bekeken hadden. We vonden toen al dat de eigenaar het volledig verprutst had, de makelaar liet ons weten dat hij nu de prijs met zo'n 35% verlaagd had, en het leek ons toch wel de moeite (gewapend met onze nieuwe kennis over restaureren) nog eens te gaan kijken.

Eenmaal daar bleek het echter toch redelijk moeilijk allemaal. Ik zou eigenlijk al het werk van die man ongedaan moeten maken. De oorspronkelijke muren zijn met getailleerde natuursteen gemetseld, en hij heeft grove natuurstenen (eigenlijk keien) gebruikt om de twee muren die waren ingestort op te bouwen. Totaal geen gezicht! Zie de onderstaande foto:

 

Klik hier voor meer foto's

Hij laat ons ook nog foto's zien van het gebouw in de originele staat, d.w.z. voordat hij het verprutst heeft en er was echt wel iets van te maken, maar zo geloof ik niet dat het financieel haalbaar is. Hij zal nooit zover gaan om het als ruïne te verkopen, wat het in mijn ogen nog steeds is.

Des Fours Exit

Na de laatste keer dat we in Frankrijk waren (begin december) hebben we een bod uitgebracht op Des Fours, zoals jullie in mijn vorige entry hebben kunnen lezen. Dat bod is helaas afgewezen en eenmaal terug in Frankrijk hebben we het er natuurlijk nog uitgebreid over met Martin en Trudy. Zij vonden dat we een zeer reëel bod hadden uitgebracht (altijd prettig om te horen), maar dat Heinrich en Catherine (en met name die laatste) niet helemaal met beide voeten op aarde staan.



Affijn, ik had wel nog beloofd om ze afdrukken van wat foto's te brengen die ik nog gemaakt had voordat we weer terug gingen naar Nederland, en dat was dus ook meteen een goede gelegenheid om ze eens aan de tand te voelen. Ze hadden tenslotte een koude winter achter de rug, en zonder CV moet dat toch zo zijn nadelen hebben!



Eenmaal daar aangekomen werd ik door Heinrich vriendelijke verwelkomd, ondans zijn onrealistische ideeên over onroerend goed is het een aardige vent, "his wife not so much", maar daarover later meer. Hij vraagt me binnen en ik leg de foto's op tafel en ik geloof dat hij er toch wel heel blij mee was. We praten wat over koetjes en kalfjes en over hoe het met onze huizenjacht gaat en hoe koud ze wel niet gehad hebben (viel heel erg mee zei hij :-) ). Na een minuut of 10 komt Catherine erbij zitten, ik geloof dat ze weer in bed lag, ze is een echte overwinteraar, in bed liggen lezen, en het gesprek wendt wat. Het onderwerp van ons bod wordt uiteindelijk aangesneden, en ze beginnen ermee om te vragen of Martin en Trudy me niet verteld hadden dat het bod totaal ononderhandelbaar is? Met al mijn diplomatie probeer ik dit af te wenden, ze hebben dat natuurlijk wel gezegd, maar ook dat ze wat dat betreft de meest rare dingen hebben meegemaakt en dat het altijd verstandig is om een bod uit te brengen. Affijn dat zeg ik natuurlijk niet met zoveel woorden, maar goed. Daarna vertellen ze me dat ze nog een bod hebben gehad (en geaccepteerd) van een Belg (voor de crisis) die op het laatste moment afhaakte wat zo 10% boven hun huidige vraagprijs lag. Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat het geen 10% was, maar 2% (dit doet me dan weer aan Heinrich's oprechtheid twijfelen). Tenslotte begint Catherine me door te zagen waarom ik hun "zo lang aan het lijntje" had gehouden! Bloody hell, Heinrich is zelf met al die offertes gekomen, en ze mogen blij zijn dat er iemand geînteresseerd is! Tenminste, je wilt die kiet toch verkopen??? Ook dat stellen ze dan ter discussie, "we hoeven hier niet weg", "als we onze prijs niet kunnen krijgen blijven we gewoon zitten". Ze was gewoon echt gepiqueerd dat ik het lef had gehad haar uit haar bed te halen met al die bezoeken (moest ze haar huis de hele tijd opruimen) en dan vervolgens geen voldoende hoog bod deed. "Als je het geld niet hebt, waarom bied je dan"!! Ik kan zo nog wel even doorgaan, maar woorden schieten te kort. Ik ben maar beleefd gebleven en er niet te veel op in gegaan. Op deze manier verkopen ze het nooit, en over een paar jaar valt die muur aan de andere kant misschien ook nog wel om en dan hebben ze helemaal niks meer over van het kasteel.



Yvon wordt nog steeds kwaad op ze als ze bedenkt dat ze er 15 jaar niks aan gedaan hebben om wat er nog over was van het kasteel op de een of ander manier te beveiligen! Ik begrijp daar ook niks van, hij had met een investering van zo'n 20k zo'n 200k kunnen besparen, toch geen slecht rendement lijkt me.



Anyway, ik heb er wel nog een paar dagen last van nadat ik bij ze geweest ben, maar ik kan het gelukkig van me afschudden als we weer met onze nieuwe visite's aan de gang gaan, dus genoeg gezeverd over Des Fours en op naar nieuwe zaken.

Chateau Mouzens

We gaan op dinsdag 2 februari naar twee kastelen kijken van een Duitser (Gûnter), allereerst Chateau Mouzens, een oud kasteel uit 13e a 14e eeuw, wat een complete ruîne was toen Gûnter het kocht.Hij heeft er alleen zijn hobby van gemaakt om kastelen op te knappen en heeft ook een heel team Duitse werknemers die hij regelmatig over laat komen. Hij had niet zo'n hoge pet op van de Franse werk-medemens, volgens hem begonnen de Duitse werkers om 0800h, nemen een half uur pauze rond 1200h en werken tot 1700h/1800h (redelijk lang als je het mij vraagt, maar die gasten komen natuurlijk wel alleen naar Frankrijk om te werken) terwijl de Fransman tussen 0800h en 0830h aan komt, eerst rustig zijn spullen uitpakt en dan rond 0900h eens een keer aan het werk is. Klokslag 1200h is dan de lunch die twee uur duurt. Omdat ze zo lang lunchen moet ze eerder ophouden om eventueel betonmolens e.d. schoon te maken. Rond 1400h beginnen ze dan weer "Volgefressen und gesoffen" :-) en komt er eigenlijk niks meer uit hun handen, rond 1600h zijn ze dan pleite.



Het moge duidelijk zijn waar zijn voorkeur lag :)

Klik hier voor meer foto's

Fantastisch uitzicht, maar een beetje hetzelfde probleem als bij Des Fours, nou eigenlijk erger, alle mooie oude elementen zijn bijna verdwenen, trappen, ramen, open haarden. De ramen heeft hij gerestaureerd, maar met volledig nieuwe steen, en dan ziet het er eigenlijk gewoon tacky uit :( Ook zijn keuze's in het gebouw vond ik niet optimaal, dus dat betekent toch weer een hoop wijzigingen. Prijs was op zich wel ok, maar er zat geen vonk in voor me. Yvon was wel helemaal verliefd op het uitzicht (het was een vrij heldere dag en we konden in de verte de Pyreneeên zien liggen). Ander nadeel vond ik nog dat het tegen een kerk van de gemeente aanlag. De kerk was de oude kapel van het kasteel en was later wat uitgebreid om er een kerk van te maken. Op het moment in onbruik geraakt, maar wel nog steeds eigendom van de gemeente.



Nadat we hier uitgekeken waren reden naar het tweede kasteel, een oud moors aandoend, kasteel wat hij ook volledig gerestaureerd heeft.

Chateau Nogaret

Klik hier voor meer foto's

Ik ben niet helemaal zeker van de naam, het kan anders heten, maar dit is in ieder geval de naam van het dorp waar het vlakbij ligt.



Ondanks het feit dat het een heel charmant kasteel is, heeft hij op de een of ander manier toch de ziel uit het kasteel gerenoveerd, het is iets heel onpeilbaars, moeilijk om mijn vinger op te leggen, maar Yvon en ik hadden het allebei. Ook dit was een complete ruine, geen dak, alle verdiepingen naar de kloten, balken verrot, etc. Deze heeft hij vervangen door betonnen vloeren, allemaal oerdegelijk, maar geen ziel ... Blijkt wel hoe moeilijk het is om goed te restaureren!

Dit is hiermee weer een lang verhaal geworden, ik ga in een andere post verder met onze andere visites.