Des Fours Exit

Na de laatste keer dat we in Frankrijk waren (begin december) hebben we een bod uitgebracht op Des Fours, zoals jullie in mijn vorige entry hebben kunnen lezen. Dat bod is helaas afgewezen en eenmaal terug in Frankrijk hebben we het er natuurlijk nog uitgebreid over met Martin en Trudy. Zij vonden dat we een zeer reëel bod hadden uitgebracht (altijd prettig om te horen), maar dat Heinrich en Catherine (en met name die laatste) niet helemaal met beide voeten op aarde staan.



Affijn, ik had wel nog beloofd om ze afdrukken van wat foto's te brengen die ik nog gemaakt had voordat we weer terug gingen naar Nederland, en dat was dus ook meteen een goede gelegenheid om ze eens aan de tand te voelen. Ze hadden tenslotte een koude winter achter de rug, en zonder CV moet dat toch zo zijn nadelen hebben!



Eenmaal daar aangekomen werd ik door Heinrich vriendelijke verwelkomd, ondans zijn onrealistische ideeên over onroerend goed is het een aardige vent, "his wife not so much", maar daarover later meer. Hij vraagt me binnen en ik leg de foto's op tafel en ik geloof dat hij er toch wel heel blij mee was. We praten wat over koetjes en kalfjes en over hoe het met onze huizenjacht gaat en hoe koud ze wel niet gehad hebben (viel heel erg mee zei hij :-) ). Na een minuut of 10 komt Catherine erbij zitten, ik geloof dat ze weer in bed lag, ze is een echte overwinteraar, in bed liggen lezen, en het gesprek wendt wat. Het onderwerp van ons bod wordt uiteindelijk aangesneden, en ze beginnen ermee om te vragen of Martin en Trudy me niet verteld hadden dat het bod totaal ononderhandelbaar is? Met al mijn diplomatie probeer ik dit af te wenden, ze hebben dat natuurlijk wel gezegd, maar ook dat ze wat dat betreft de meest rare dingen hebben meegemaakt en dat het altijd verstandig is om een bod uit te brengen. Affijn dat zeg ik natuurlijk niet met zoveel woorden, maar goed. Daarna vertellen ze me dat ze nog een bod hebben gehad (en geaccepteerd) van een Belg (voor de crisis) die op het laatste moment afhaakte wat zo 10% boven hun huidige vraagprijs lag. Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat het geen 10% was, maar 2% (dit doet me dan weer aan Heinrich's oprechtheid twijfelen). Tenslotte begint Catherine me door te zagen waarom ik hun "zo lang aan het lijntje" had gehouden! Bloody hell, Heinrich is zelf met al die offertes gekomen, en ze mogen blij zijn dat er iemand geînteresseerd is! Tenminste, je wilt die kiet toch verkopen??? Ook dat stellen ze dan ter discussie, "we hoeven hier niet weg", "als we onze prijs niet kunnen krijgen blijven we gewoon zitten". Ze was gewoon echt gepiqueerd dat ik het lef had gehad haar uit haar bed te halen met al die bezoeken (moest ze haar huis de hele tijd opruimen) en dan vervolgens geen voldoende hoog bod deed. "Als je het geld niet hebt, waarom bied je dan"!! Ik kan zo nog wel even doorgaan, maar woorden schieten te kort. Ik ben maar beleefd gebleven en er niet te veel op in gegaan. Op deze manier verkopen ze het nooit, en over een paar jaar valt die muur aan de andere kant misschien ook nog wel om en dan hebben ze helemaal niks meer over van het kasteel.



Yvon wordt nog steeds kwaad op ze als ze bedenkt dat ze er 15 jaar niks aan gedaan hebben om wat er nog over was van het kasteel op de een of ander manier te beveiligen! Ik begrijp daar ook niks van, hij had met een investering van zo'n 20k zo'n 200k kunnen besparen, toch geen slecht rendement lijkt me.



Anyway, ik heb er wel nog een paar dagen last van nadat ik bij ze geweest ben, maar ik kan het gelukkig van me afschudden als we weer met onze nieuwe visite's aan de gang gaan, dus genoeg gezeverd over Des Fours en op naar nieuwe zaken.

Chateau Mouzens

We gaan op dinsdag 2 februari naar twee kastelen kijken van een Duitser (Gûnter), allereerst Chateau Mouzens, een oud kasteel uit 13e a 14e eeuw, wat een complete ruîne was toen Gûnter het kocht.Hij heeft er alleen zijn hobby van gemaakt om kastelen op te knappen en heeft ook een heel team Duitse werknemers die hij regelmatig over laat komen. Hij had niet zo'n hoge pet op van de Franse werk-medemens, volgens hem begonnen de Duitse werkers om 0800h, nemen een half uur pauze rond 1200h en werken tot 1700h/1800h (redelijk lang als je het mij vraagt, maar die gasten komen natuurlijk wel alleen naar Frankrijk om te werken) terwijl de Fransman tussen 0800h en 0830h aan komt, eerst rustig zijn spullen uitpakt en dan rond 0900h eens een keer aan het werk is. Klokslag 1200h is dan de lunch die twee uur duurt. Omdat ze zo lang lunchen moet ze eerder ophouden om eventueel betonmolens e.d. schoon te maken. Rond 1400h beginnen ze dan weer "Volgefressen und gesoffen" :-) en komt er eigenlijk niks meer uit hun handen, rond 1600h zijn ze dan pleite.



Het moge duidelijk zijn waar zijn voorkeur lag :)

Klik hier voor meer foto's

Fantastisch uitzicht, maar een beetje hetzelfde probleem als bij Des Fours, nou eigenlijk erger, alle mooie oude elementen zijn bijna verdwenen, trappen, ramen, open haarden. De ramen heeft hij gerestaureerd, maar met volledig nieuwe steen, en dan ziet het er eigenlijk gewoon tacky uit :( Ook zijn keuze's in het gebouw vond ik niet optimaal, dus dat betekent toch weer een hoop wijzigingen. Prijs was op zich wel ok, maar er zat geen vonk in voor me. Yvon was wel helemaal verliefd op het uitzicht (het was een vrij heldere dag en we konden in de verte de Pyreneeên zien liggen). Ander nadeel vond ik nog dat het tegen een kerk van de gemeente aanlag. De kerk was de oude kapel van het kasteel en was later wat uitgebreid om er een kerk van te maken. Op het moment in onbruik geraakt, maar wel nog steeds eigendom van de gemeente.



Nadat we hier uitgekeken waren reden naar het tweede kasteel, een oud moors aandoend, kasteel wat hij ook volledig gerestaureerd heeft.

Chateau Nogaret

Klik hier voor meer foto's

Ik ben niet helemaal zeker van de naam, het kan anders heten, maar dit is in ieder geval de naam van het dorp waar het vlakbij ligt.



Ondanks het feit dat het een heel charmant kasteel is, heeft hij op de een of ander manier toch de ziel uit het kasteel gerenoveerd, het is iets heel onpeilbaars, moeilijk om mijn vinger op te leggen, maar Yvon en ik hadden het allebei. Ook dit was een complete ruine, geen dak, alle verdiepingen naar de kloten, balken verrot, etc. Deze heeft hij vervangen door betonnen vloeren, allemaal oerdegelijk, maar geen ziel ... Blijkt wel hoe moeilijk het is om goed te restaureren!

Dit is hiermee weer een lang verhaal geworden, ik ga in een andere post verder met onze andere visites.