Gaat het nu eindelijk lukken .... !

We hebben een bod wat officieel geaccepteerd is!

Nadat we de vorige keer weer door Frankrijk getoerd hadden vroeg de listige makelaar (Cédric-Charles Antoine) ons, nadat ie subtiel  een opsomming had gemaakt van alle panden die we samen bezocht hadden of we niet (onderhand) een bod wilden doen op een van de kastelen.

We hadden met hem ook een kasteel bekeken dat ook wat meer kasteel was, d.w.z. met torens, en hij dacht dat ons dat het beste zou passen, maar het lag (te) dicht bij een weg en was eigenlijk te netjes naar mijn zin :) (het moet wel ouwe zooi zijn!)

We hadden met hem ook een ander kasteel bekeken, wat meer een "chateau" is dan een burcht, maar wat eigenlijk net buiten ons budget lag.

Nadat ik hem gezegd had dat het eerste kasteel ons niet zo beviel, maar dat het tweede ons wel mooi leek, maar te duur, had hij zoiets van "doe maar eens een bod".

Dus toen zijn we maar aan het bieden geslagen, en na 2 keer heen en weer bieden hadden we ineens een geaccepteerd bod! Paranoia mode on: eigenlijk ging het me te makkelijk, maar mijn gevoel zegt me dat het toch wel een goede prijs is. Het enige vervelende is dat de huidige eigenaar het maar een jaar geleden gekocht heeft, er een nieuw dak op heeft gelegd en binnen het een en ander heeft gerestaureerd en het meteen weer verder verkoopt.

Anyway, al dat Hollandse koopmanslui-gezever terzijde, het is wel een beauty:

Zie hier voor meer foto's.

We zijn nu druk bezig met het opstellen van het compromis de vente. Ik heb gebruik gemaakt van de mogelijkheid in Frankrijk om je eigen notaris te kiezen en heb me laten leiden door het advies van Trudy en Martin (onze vrienden in Zuid-Frankrijk die hun eigen makelaarsbedrijf hebben en alles met deze notaris doen), hetgeen een grote geruststelling is moet ik zeggen.

Ik kom net van de telefoon met iemand van het stadshuis in Ambrières-les-Vallées (waar het chateau gelegen is, zie ook de picasaweb map) en die wist me in ieder geval al te vertellen dat het chateau in een natuurzone ligt en er geen enkele nieuwe constructie gebouwd mag worden (zelfs geen nieuwe schuur voor de boer), geen autowegen, tgv's, kerncentrales of vliegvelden en dergelijke. Het lijkt er dus op dat er ons niks in de weg staat, behalve natuurlijk weer een nieuwe bieder .... :)

Als alles goed gaat, gaan we maandag tekenen!

En we gaan weer rustig verder ...

Het zit ons niet echt mee, nadat we ongeveer een maand aan het lijntje zijn gehouden bij "de la Fresnaye" kregen we doodleuk te horen dat het die ochtend aan iemand anders verkocht was! WTF!

Achteraf gezien heb ik een hoop verdachte signalen genegeerd, het enige wat ik kan zeggen is gebrek aan ervaring hiermee, maar ik vond het meteen al raar lopen. De makelaar die niet probeerde om koste wat kost een deal te sluiten. Vooral in Frankrijk doen ze dat eigenlijk altijd, omdat er altijd de kans is dat een andere makelaar mee gaat lopen, en de courtage percentages liggen tussen de 4 en de 8 procent, le Nail was me al opgevallen hanteert volgens mij zo'n 6 a 7 procent. Ze lopen het risico dus om zo'n 40 à 50 k mis te lopen.

De eigenaars gaan bovendien onmiddellijk shoppen als ze een bod hebben gehad, en je moet eigenlijk altijd proberen om binnen een week de 'compromis de vente' te tekenen (ik weet nu dus heel duidelijk waarom :( ).

Van de eigenaars kan ik het eigenlijk nog wel begrijpen, ofschoon ik het heel raar vind dat ze ons niet benaderd hebben om een tegenbod uit te brengen.

Afijn, het stinkt aan alle kanten, en Cabinet le Nail, de makelaar, zijn bij deze dus niet te vertrouwen! (voor de Franse zoekmachines: "Cabinet le Nail n'est pas fiable! Ils m'ont triché").

Dat is ongeveer een maand geleden, en we zijn na een lichte uithuil- en baalperiode weer fanatiek verder gaan zoeken, Frankrijk is een enorm land en er staan nog steeds hele interessante kastelen te koop.

Dus afgelopen weekend ben ik met Wim op stap gegaan, Wim is meegegaan in de hoedanigheid van reserve-vrouw omdat mijn eerste vrouw weer zonodig in de US zich intellectueel moest gaan verrijken en geen tijd voor mij had. In dit geval kwam het ook heel goed uit omdat we (= Wim, René en ik) eigenlijk zouden gaan hiken en het weekend toch vrij gehouden was. Helaas kon dat niet doorgaan omdat René andere verplichtingen had, moeten we dus nog een keer overdoen.

We hadden 4 interessante kastelen uitgezocht voordat Yvon vertrok, en na een hoop gedoe (een week is eigenlijk te kort om die afspraken te regelen), heb ik voor alle vier afspraken weten te regelen, ofschoon we bij het laatste alleen buiten kunnen kijken om dat de eigenaar met vakantie is en de makelaar de sleutels niet heeft.

Chateau les Coudreaux

Het eerste ziet er qua gebouw wat kaal uit, en met duidelijke behoefte aan veel werk, maar heeft wel hele mooie openhaarden!

En een fantastisch uitzicht

Ook de bijgebouwen zijn heel mooi (groot vooral) en er is nog een heel ondergronds grotten/keldercomplex bij). Zie hier voor meer foto's.

Chateau Baslou

Het tweede is een kasteel wat al een hele tijd te koop staat, en dat heeft te maken met het feit dat de boer indertijd alleen het kasteel heeft doorverkocht (in de jaren 50 of eerder hebben veel boeren dit soort oude kastelen gekocht alleen voor de grond, en in sommige gevallen de kastelen zelfs alleen maar als schuur gebruikt), en de bijgebouwen zelf heeft gehouden.

Hier rechts ligt meteen het kasteel, en waar 

het gras ophoudt begint het terrein van de boer.

Zie hier voor meer foto's.

De makelaar is overigens een Engelsman, een 'sollicitor' (=advocaat) van oorsprong die het niet zag zitten dat de rest van zijn leven te doen en vervolgens alles heeft laten vallen en met vrouw en kinderen naar Frankrijk is vertrokken om huizen te verkopen. Hij heeft zijn kantoor overigens in een klein stadje, Richelieu, wat waanzinnig leuk is, ook al is de naamgever een verschrikkelijke tiran geweest, zie de Drie Musketiers van Dumas.

Als we bij het kasteel aankomen, het ligt overigens heel mooi vanaf een afstand gezien, blijkt al snel waarom het zo lang te koop staat. Niet alleen is de prijs hoog, maar de bijgebouwen vormen een binnenplaats met het kasteel, en de boer zit dus letterlijk in je achtertuin waar hij grote dors machines heeft staan. Het kasteel zelf is eigenlijk perfect, 2 hele mooie grote ruimtes op de begane grond en voldoende slaapkamers op de eerste verdieping met de mogelijkheid om nog een hele vleugel te restaureren. Bovendien heeft het kasteel 2 bruikbare torens, bruikbaar in de zin van grootte! Dus aan de belangrijkste criteria is voldaan! :)

Aan het einde van de rondleiding hebben we het er over met de makelaar, en hij zegt dat de eigenaren in scheiding liggen en nu een goed moment is om een bod te doen, en dat ik vooral een laag bod moest doen. Ik weet het echter niet, je neemt nogal een risico, ik weet zeker dat iedere koper hier op af knapt, dus dan moet je het behoorlijk goedkoop kunnen aanschaffen, of de gok nemen dat je t.z.t. de bijgebouwen er bij kunt kopen van de boer.

Hmm, grote gok vind ik!

We zijn al wat laat en we worden om 1930h in in Angles sur l'Anglin verwacht, één van de mooiste dorpjes van Frankrijk (naar verluidt) waar we in een oude "Relais de poste" gaan slapen en eten, "Le Relais du Lyon d'Or". De eigenaar is een beetje een typische man die door een aantal reviews als arrogante kwast wordt weggezet, maar dat vind ik eigenlijk helemaal niet. Hij is wat direct, zeker voor een Fransman, maar ik kan dat wel waarderen, en bovendien hij heeft nog een verleden in de wijnindustrie in St-Emilion, dus hij kent zijn wijnen. Hij is getrouwd met een Amerikaanse, die een behoorlijk potje kan koken, zoals ook blijkt.

Na de fles wijn (Ampelidae, le K 2005, cabernet) en de 1000km en de twee bezoeken slapen we wat onrustig, maar de kamer is verder prima. Ofschoon de wifi niet door de dikke muren heen komt en alleen beneden in de salon te gebruiken is, maar goed, dat is verder geen issue.

De volgende dag hebben we om 1100h weer in afspraak in Lavaufranche, het parade-paardje van ons bezoek, althans dat verwacht ik, en we moeten de Amerikaanse dus overtuigen van het feit dat we toch echt om 0800h willen ontbijten, na enig tegensputteren doet ze dat ook. Om haar ongemak te compenseren, koop ik een paar flessen van de wijn die we bij het eten hebben gedronken en die erg goed beviel.

Chateau de Lavaufranche

We rijden binnendoor naar Lavaufranche, door een mooi landschap en het weer is inmiddels weer een stuk beter (gisterenochtend ook prachtig weer gehad, maar bij de Loire heeft het tijdens onze bezoeken geregend), we zijn rond 1040h bij de "Commanderie" waar de makelaar vlak na ons ook aankomt.

De commanderie is een waanzinnig gebouw met een donjon uit de 12e eeuw en uitbreidingen in de 15e eeuw. Het is nog volledig origineel, d.w.z. overal hele grote openhaarden, een kapel met fresco's, een hele mooie facade, etc., en ... geen centrale verwarming, wat gezien de ligging (vlak bij Montlucon) wel nodig is.

Er zit een heel mooi stuk grond bij, 2 Ha direct om de Commanderie heen, en nog 11,5 Ha aan de overkant van een klein weggetje. Deze grond is grotendeels geleend aan de plaatselijke commandant van de politie, waar hij zijn paarden op zet. Dat is op zich een prettige overeenkomst, het kan nooit kwaad om vrienden met geweren te hebben, zeker als we er 7 maanden per jaar niet zullen zijn.

Er ligt een spoorlijn vlak bij, maar als ik het goed begrepen heb komt daar twee keer per dag een trein langs. Dit is natuurlijk wel nog een punt van aandacht om goed uit te zoeken. Een ander potentieel nadeel is de status van het monument, zoals ik het nou begrijp is het een 'monument classé'. D.w.z. daar moet je bijna voor elke spijker in de muur permissie vragen. Maar de prijs is heel ok, dus we gaan hier serieus achter aan.

Voor meer foto's kijk hier.

Chateau de Gabie

Als laatste komen we bij Limoges, waar we om 1500h bij ons hotel worden opgehaald om naar het laatste kasteel te gaan kijken. Hier kunnen we dus niet binnen kijken omdat de eigenaar nog tot maandag op vakantie is, maar het mooiste van dit kasteel is de fantastische ligging.

Klik hier voor meer foto's.

Het ligt aan de Vienne, een hele mooie rivier, en er horen nog 5 eilanden in de rivier bij, en op een van de eilanden ligt een tennisbaan :)

Het wordt wel weer een (potentieel) onderhandel-feest, aangezien het zich om een erfeniszaak handelt, en de erfgenamen dollars in de ogen hebben en dus een veel te hoge prijs vragen. Je kunt er ook nog 60 Ha grond en verschillende boerderijen bij krijgen, maar dan wordt het echt een hele hoge prijs.

Op zich is het geen punt dat je die Ha's en de boerderijen er niet bij hebt, aangezien het allemaal aan de overkant van de rivier ligt. Er is echter nog één boerderij die vlak achter het kasteel ligt en die moet je er eigenlijk wel bij hebben. Dus moet je de eigenaren een aangepast bod doen.

Hier moeten we dus nog terug gaan om de binnenkant te bekijken, maar aan de buitenkant gezien heeft het enorm potentieel.

Update

Het is een hele tijd geleden dat ik me gemeld heb via dit medium, dus hoog tijd voor een update.

Zoals de meesten waarschijnlijk al weten is Larnagol niet doorgegaan. Bij mijn laatste bezoek begon het al wat te kriebelen, afgezien van de hoge kosten die er zouden zijn (vervangen van dak) was de nekslag de centrale ligging in het dorp. Ik merkte dat ik alleen nog maar bezig was met het oprichten van muurtjes, en hagen om de blikken van de buren buiten te kunnen houden. Dit werd alleen maar erger, en tot grote teleurstelling van Yvon, kon ik me daar uiteindelijk niet overheen zetten :(

Met de staart tussen de benen terug naar huis dus en onze wonden likken.

Sinds die dag zijn er ook andere ontwikkelingen, Yvon komt er steeds meer achter dat ze haar zaak niet zo makkelijk als ze gehoopt had vanuit Frankrijk zal kunnen leiden. Ze zal toch meer/vaker aanwezig moeten zijn dan we initieel gehoopt hadden.

Gezien dit feit en het feit dat we de kastelen-portefeuille (binnen ons budget wel te verstaan) rond Toulouse langzaam van buiten begonnen te kennen, zijn we wat noordelijker gaan kijken en hebben we ons oog laten vallen op de Loire vallei.

Dit is toch de streek met de hoogste kastelen-concentratie in Europa, en een heel zacht klimaat, wellicht is dit een heel mooi compromis. Angers is een heel leuk stadje en ligt ongeveer op 7 uur rijden van St-Huibrechts-Lille, ook een stuk beter dan de 11 uur naar Toulouse. Dan kun je nog eens op een donderdagavond naar Angers rijden voor een lang weekend.

Begin april hebben we dus weer een nieuw rondje gemaakt in en rond Angers, waar uiteindelijk als kandidaat een heel mooi kasteel uit de 16e eeuw is overgebleven.

Zie hier voor meer foto's.

Er zijn natuurlijk wel weer wat haken en ogen. Zo is de directe omgeving wat minder spectaculair dan bij Larnagol en Des Fours, maar daar staat wel tegenover dat Angers een heel leuk stadje is op zo'n 25 min. afstand (deur-centrum), en ondanks het feit dat er een buurman vlak bij is, is er voldoende privacy. Erger nog, aangezien we er minder zullen zijn dan we oorspronkelijk bedacht hadden, is het hebben van een buurman om een oogje in het zeil te houden wel prettig!

Er is natuurlijk ook nog het nodige opknapwerk, maar de structuur is goed en het heeft hele mooie grote ruimtes.

De begane grond moeten we eigenlijk vrij eenvoudig kunnen betrekken, waarschijnlijk 1 of 2 maanden werk om de verwarming af te maken (er ligt gedeeltelijk verwarming in) en de elektriciteit goed aan te leggen (de huidige installatie is 30 a 40 jaar oud). We willen ook nog een opening aan de achterkant maken zodat we ook van daar uit in de tuin kunnen komen (er is nu maar 1 ingang via de ophaalbrug(!)).

We hebben hier vorige week een bod op uitgebracht, feitelijk 2 boden, het eerste was afgewezen. De eigenaar had ook nog een ander (hoger) bod gehad een paar weken daarvoor, maar afgewezen, omdat aan dat bod de verkoop van een appartement verbonden was. Echter, sinds vorige week woensdag is het merkwaardig stil geworden en zijn we aan het wachten op een antwoord.

De makelaar denkt ie dat ie misschien toch terug is gegaan naar de eerste bieder en tijd aan het rekken is ('il joue la montre)', maar zoals gezegd, we moeten afwachten, 'on verra'.

In de tussentijd zijn we rustig aan het verder kijken, we proberen onszelf niet teveel aan één ding meer op te hangen, dat is ons (en vooral Yvon) bij Larnagol slecht bevallen.

Larnagol: Inspectiedag

Ik ben jullie nog een verslag schuldig van ons bezoek aan Larnagol, nu al weer zo'n 2 maanden geleden, inmiddels weten de meesten misschien al hoe het is afgelopen, maar voor diegenen die nog niet (volledig) op de hoogte zijn, bij deze.

Afgelopen donderdag, of om heel precies te zijn, vrijdagochtend 26 februari, zijn Stephan, Lotte en André bij ons aangekomen om op vrijdag een inspectie van Larnagol uit te voeren.

Met dank aan de werkelijk te verwende Franse luchtverkeersleiders, in de praktijk werken deze mensen maar liefst 100 dagen per jaar voor zo'n EUR 7.000,- per maand. Dat vertaalt zich naar zo'n 30 weken (=150 dagen!!) vakantie. Omdat ze bezig zijn om de luchtverkeersleiders in een Pan-Europese organisatie onder te brengen zijn deze hardwerkende lieden bang dat ze hun zuur verdiende vakantiedagen zouden moeten inleveren! Ik ben bang dat deze lieden volkomen gedetacheerd zijn van de realiteit, dit leidde zelfs in Frankrijk, het land wat staken tot algemeen cultureel verschijnsel heeft verheven, tot massaal onbegrip. Het resultaat was echter dat hierdoor niet alleen de middagvlucht was geannuleerd, waarmee Lotte, Stephan en André initieel zouden aankomen, maar ook de avondvlucht met 2 1/2 uur vertraagd werd, uiteindelijk kwamen ze dus pas om 0100h aan, en lagen we rond 0300h in bed. We zijn toch maar de volgende dag om 0730h opgestaan om richting Larnagol te rijden, en we hadden die tijd ook hard nodig bleek achteraf.

Om 1000h aangekomen zijn we meteen door het pand gegaan, Yvon had de taak op zich genomen om alle vertrekken fotografisch te documenteren en op te meten, en ik ging met Stephan systematisch door het gebouw heen.

We kwamen er "en passant" ook nog achter dat de ruimte onder de orangerie ook nog bij het gebouw hoort, er is echter sinds lange tijd niemand meer in geweest en de eigenaresse wist ook niet eens meer waar de sleutel was.

Afijn, weer een leuk meevallertje en geeft meteen aan hoe chaotisch de documentatie rond dit soort gebouwen kan zijn. Ook de kadastrale grenzen zijn niet overal even duidelijk, maar dat is meer werk voor de notaris achteraf.

We razen tot de lunch door het gebouw heen en Stephan bekijkt met grote nauwkeurigheid alle mogelijke bouwkundige problemen, hier een daar een balk vervangen, met name op de 1e verdieping (grenier) en het hout tegen zwammen behandelen, al met al niet al te dramatisch. Stephan denkt dat het toch het beste is om de verwarming met radiatoren te realiseren. Het gaat in ieder geval wel economisch het beste zijn, en kan wellicht met wat listige interieur-ideeën toch wel het juiste esthetische gehalte gegeven worden. André is bezig om appartementen te realiseren in de vleugels boven de keuken en bijkeuken, ze zijn hier ook bij uitstek voor geschikt. Je kunt hier zo'n 4 appartementen in realiseren, in ieder geval genoeg ruimte.

De natte plek bij de overgang van de badkamer-ruimte en het hoofdgebouw lijkt toch vooral te worden veroorzaakt door de slechte aansluiting van het dak van de badkamer-ruimte op het hoofdgebouw, en dat wordt toch meegenomen als het dak vervangen wordt. Het is wel echt nodig daar, want de druppels sijpelen door de muur heen daar!

Voor het inspecteren van de lekken konden we het ook niet beter treffen met het weer want het is onvervalst depressie-weer, i.e. elke 15 minuten regent het 5 minuten. Afgezien van het ontbreken van de lullige ruimtelijke ordening en de heuvelachtige omgeving had het Nederland kunnen zijn.

Na de lunch gaan we nog een keer uitgebreid door het gebouw heen om eigenlijk overal te bedenken hoe de verwarming er in moet. Naast het dak de grootste uitdaging, maar het geluk is wel dat er een grenier is, daar kun je dus heel goed de technische installaties onder brengen en de buizen op de goede plek naar beneden brengen of naar boven brengen. Naast de open haard op de tweede verdieping kun je vervolgens een koker maken waardoor je de buizen naar de derde verdieping kunt brengen. Vanuit die plek kun je het vervolgens achter de lambrisering door naar de goede plek in de vertrekken brengen.

Zelfs in de vertrekken beneden kun je op deze manier heel goed de verwarming in de rijk gedecoreerde ruimtes aanbrengen. Een combinatie van radiatoren en convector-putten moet hier soelaas kunnen bieden.

Volgens planning hadden we rond 1700h terug moeten rijden, maar we willen ook nog even boven het dak van de "grenier" kijken en daar blijkt dat het toch nog meevalt met de binnenkant van het dak! Hier hoef je eigenlijk in eerste instantie helemaal niet zoveel aan te doen. Vooral het mos van het dak halen en de goten repareren / vervangen waar nodig en het kan er weer jaren tegen! Er blijft helaas nog genoeg dak over om te repareren, maar het scheelt toch weer aanzienlijk.

Om 1800h rijden we uiteindelijk pas weer terug, en gelukkig vind ik Nico bereid om de kook-voorbereidingen alvast te beginnen.

Rond 1945h komen we pas terug en ik ga als een haas Nico helpen, die heeft alles volledig onder controle en na de kip gekookt en gegrild te hebben zitten we rond 2100h aan tafel met een fantastische lamsbout en kip, Yvon heeft in de tussentijd de couscous gemaakt paar flessen wijn erbij en rond middernacht storten we gevoeglijk in elkaar :)

Ik zal proberen voor ons vertrek naar Canada nog de Larnagol saga volledig te beschrijven, wordt vervolgd...

Generale repetitie

Er zijn deze week geen grote Larnagol ontwikkelingen geweest, anders dan deprimerend hoge offertes voor het opknappen van de daken, en interessante, edoch verwarrende discussies over de reikwijdte van de macht van Bâtiments de France voor een Monument Inscrit. De een beweert dat je gebonden bent aan het gebruiken van een architect die een speciale "Bâtiments de France" opleiding heeft genoten (lees die duurder is dan andere architecten) en dat je de adviezen van BdF moet volgen, de ander zegt dat je zelfs er mee weg kunt komen als je het gewoon doet zonder de inmenging van BdF, of hun advies volledig negeert. Ik zou (bijna) geneigd zijn om het betreffende wetsartikel op te zoeken, maar ik stel het nog even uit ...

In de tussentijd zijn we ons aan het voorbereiden op de komst van André, Lotte en Stephan. De laatste gaat ons helpen met het beoordelen van de bouwkundige staat van Larnagol, maar ook de uitgebreide oude-gebouwen-verbouw/opknap-ervaring van André kan ons goed van pas komen. Het is dus zaak om ze een warm welkom te bereiden!

Nico, de zoon van Martin en Trudy, de eigenaren van de gite waar we verblijven en ik, hebben een hecht kook-team gevormd in de maanden dat we hier zitten. Zo hebben we al een keer geprobeerd om de Peking Eend van Heston Blumenthal te maken

en een variatie op de Blumenburger.

Bij deze laatste hebben we ons wat artistieke vrijheden veroorloofd, en hebben we de broodjes op eigen wijze gemaakt (lees met een pakje), ipv de bewerkelijke methode van Heston, misschien dat we het nog wel een keer doen, maar we hebben ons toen geconcentreerd op de burger zelf. De tomatensaus intrigeerde me natuurlijk ook enorm, een recept om van 3 kilo tomaten maar een klein soepkommetje geconcentreerd tomatensap over te houden is te leuk om te laten liggen.

We hadden nog wat gedoe met de slager, je moet nl. 3 hele goede biefstukken tot gehakt laten vermalen en de Franse slager, die overigens in de omgeving als beste bekend staat, was het hier duidelijk niet mee eens. We probeerden hem uit te leggen dat dit een recept was van een van de beste koks ter wereld, maar dat maakte niet veel indruk, "stuur hem maar eens langs!".

Anyway, de burgers waren fantastisch (ofschoon misschien wat te groot, 300g) (*kleine noot van kritiek......ik=Yvon had een gortdroge, op de gril vergeten kalkoen burger met een broodje waar de heren per ongeluk toch de kaas overheen hadden gesmolten.......en was niet zo enthousiast over deze Blumenthal escapade) en de Peking eend was maar gedeeltelijk geslaagd, dat moeten we nog een keer overdoen.

Nu, voor het bezoek van onze bouwinspectie-"crew" hadden we bedacht om à la padvinder duiven en een lamsbout aan het spit te roosteren, maar dan natuurlijk wel een volkomen natuurlijk spit gemaakt van takken uit de tuin! Nico dacht dat het wel een goed idee zou zijn om de houtstapel die ze al sinds een jaar aan het verzamelen zijn daarvoor aan te steken. Het leek mij wel een goed idee om een keer proef te draaien, de zgn. generale repetitie, voordat we tot feitelijke uitvoering over zouden gaan. Zeker omdat het roosteren van duiven toch een tricky aangelegenheid is.

De duiven bleken echter lastig om aan te komen, zeg maar onmogelijk, de duivenboer nam zijn telefoon niet op, en de slager waar we uiteindelijk terecht kwamen, raadde ons met klem af om zo'n droge vogel aan het spit te rijgen. Uiteindelijk kwamen we dus met een mooie boerenkip van 2kg thuis voor onze try-out.

Terug van de slager ging Nico meteen aan de slag om de houtstapel in brand te steken, ik vroeg hem nog of dat niet onhandig groot was, maar nee, dat zou mooi smeulen.

Binnen 5 minuten hadden we een vuurzee met vlammen van 5 meter hoog en konden we niet binnen 3 meter van de houtstapel komen zonder zelf geroosterd te worden, dit leverde toch wat praktische problemen op. Toen het vuur zich ook naar het gras ging uitbreiden zijn we toch maar als een haas de tuinslang gaan halen. Martin kwam in de tussentijd thuis en had ons al van een kilometer afstand bezig gezien, het is inmiddels 1900h en het is helemaal donker, behalve natuurlijk in de buurt van de houtstapel waar het zicht verassend goed is. Gelukkig blijkt het nog wel te blussen, ofschoon Nico er zeker een uur mee bezig is. In de tussentijd begin ik aan de andere kant van het huis maar een iets controleerbaar vuurtje op te bouwen, wel met het semi-natte open-haard-hout wat ons diezelfde dag nog geleverd is.

De brandende houtstapel nadat er al enigzins geblust is.

Nu het vuur uit is, lopen we inmiddels natuurlijk hopeloos achter op schema. Het spit moet nog gemaakt worden, en de kip moet aan een stok geregen worden, waarbij we het zodanig moeten regelen dat de kip niet om de stok gaat draaien en voortdurend met dezelfde kant naar beneden blijft hangen. Uiteindelijk lossen we deze technische problemen min of meer op en hangt de bloody kip rond 2015h eindelijk boven zijn vuurtje. Met een wijntje en Nico op de gitaar en veel ronddraaien is de kip rond 2100h eindelijk klaar. (Ondertussen, binnen hebben Martin, Trudy en ik=weer Yvon ons volgesnackt aan pepereend en nootjes want met alle het onvoorziene complicaties verschijnt de 'kiep' pas tegen half 10 op tafel........) Maar hij was geweldig lekker!!!!

Ik ben blij dat we even geoefend hebben ... :-)

Larnagol in 3D

Ik heb het 3D model via een applet beschikbaar gemaakt. Hiermee kun je het model roteren en er zelfs doorheen lopen. Zie hier, het kan wel even duren voordat alles geladen is, en de applet gaat je toegang tot je computer vragen, dit moet je toestaan anders werkt het niet.

Je kunt wisselen tussen "aerial view" (zicht vanuit de lucht) en "virtual visit" door op de spatiebalk te drukken. In deze laatste mode kun je er doorheen lopen. Gebruik de cursorpijltjes om te bewegen, in beide modes kun je de muis gebruiken om het model te roteren.

Have fun!

Larnagol op de tekentafel

Ik heb een leuk programmaatje ontdekt waarmee je heel simpel plattegronden kunt maken. Het is oorspronkelijk bedoelt om je huis mee in te richten, maar voor mijn doeleinden voldoet het ook uitstekend!

 

Dit is alleen de benedenverdieping, het is niet echt mogelijk om meerdere verdiepingen te tekenen en te combineren, je moet ze dan afzonderlijk tekenen, maar misschien helpt dit al om je een beeld te vormen. Hier is nog een 2D representatie van de plattegrond.

Het gedeelte wat in rood gemarkeerd is, is het hoofdgebouw wat 4 verdiepingen hoog is.

Ok, zoals beloofd hier is ie dan, terwijl Yvon zich aan haar nieuwe hobby overgeeft, punten scoren bij haar online Franse lesjes (de frik is wakker geworden), presenteer ik ons nieuwe object waar we met groot enthousiasme achter aan zitten!

Château de Larnagol

Klik hier voor meer foto's

Dit kasteel hadden we vorig jaar juni ook al eens bekeken. Geïntrigeerd door het mooie interieur en de prachtige tuinen zijn we hier naar toe gegaan ondanks dat het een aardig eindje bij Toulouse uit de buurt ligt (1:30h). We zijn hier vorig jaar begin juni naar toe gereden. De dag daarvoor zijn we bij Château de Meilhan wezen kijken (waar ik gisteren over gerapporteerd heb) en in de ergste stortbui in lange tijd (we moesten op een gegeven moment stapvoets rijden wegens de hevige regenval) van Auch naar Cahors gereden. Vanuit Cahors rijden we dus aan op Larnagol, wat betekent dat je via de (touristische) kronkelweg langs de Lot er naar toe rijdt, hier doen we ongeveer 45 minuten terwijl de regen nog naar beneden miezert. Eenmaal aangekomen blijkt het een piepklein dorpje te zijn (160 inwoners), letterlijk aan de Lot, alleen een klein D-weggetje scheidt het dorp van het water, en het heeft als een van de weinige plaatsen ook een aanlegsteiger voor boten (kunnen we mooi onze kano's te water laten).

Eenmaal aangekomen zien we hoe het er bij ligt, er zijn twee straatjes in het dorp, de een nog smaller dan de andere, waaronder de "Rue du Château", die op zijn smalst ongeveer 2.5m breed is (lekker voor de verhuiswagen). Ik geloof dat de Mark III er wel doorheen past, dus aan het belangrijkste criterium is voldaan. We moeten nog even wachten totdat de makelaar komt dus we sluipen wat rond het château heen, en maken vast wat foto's. Eenmaal aangekomen laat de makelaar ons binnen. Het interieur is nog mooier dan we ons voorgesteld hadden. Hier is (bijna) letterlijk in 3 eeuwen niks aan veranderd.

Bovenstaande foto is gemaakt in de eetkamer. Deze kamer is enorm rijk bewerkt, als je dit nieuw zou doen kitscherig tot en met, maar de 3 eeuwen "patina" maken het geheel draaglijk en geven het een prachtige grandeur.

Het kasteel bestaat uit een hoger gelegen gedeelte (waar tegenwoordig het stadshuis in gevestigd is) en een lager gelegen gedeelte, dit is het gedeelte wat te koop staat.

Het hoger gelegen kasteel zelf is gebouwd op een oude vesting (donjon roman) uit de 13e eeuw, in het begin van de 14e eeuw wordt er door de heren van Calvignac een lager gelegen gedeelte aan toegevoegd (le Château inférieur) en in de 18e eeuw wordt dit aan de moderne tijd aangepast en het wordt tot een wat leefbaarder geheel omgebouwd door Jean de Laporte. In deze tijd worden ook de terrastuinen aangelegd, en dankzij een bron die in de heuvel ontspringt is het mogelijk om twee basins aan te leggen die door de bron gevoed worden. Er is zelfs een (loden) leiding gelegd van de bron naar het kasteel zodat ze in de keuken stromend water hebben, en zelfs naar de fontein, voor op het terras!

De grote salon, bureau en de orangerie worden later toegevoegd door Etienne-Alexandre de Laporte, de zoon van Jean de Laporte.

In onderstaande foto zie je nog een raam uit de middeleeuwen wat tijdens herstelwerkzaamheden aan het licht is gekomen. Aan de binnenkant kun je ook nog een muurschildering zien van een ridder te paard. Op de eerste foto zie je dit raam ook linksboven in het gebouw.

Ik zal het niet overdrijven met de geschiedenisles, de zoon van de laatste bewoner, Raymond Subes, heeft er een prachtig verhaal over geschreven wat hij presenteerde tijdens rondleidingen die hij hier gegeven heeft. Als ik nog een keer een ernstige aanval van het een of ander krijg zal ik het eens overtypen en hier publiceren. Het zijn echter wel 39 pagina's A4, uitgetypt, en in het Frans!

Er is wel nog een tragisch verhaal wat ik er over kwijt wil. De tweede vrouw van Raymond Subes, heeft na zijn dood, het kasteel 30 jaar gesloten gehouden. Ze wilde niet dat er iemand woonde, ook zijn eigen kinderen niet. Na 30 jaar touwtrekken, konden de kinderen eindelijk weer het kasteel in, waarop zijn zoon dus bovengenoemd verhaal schreef en presenteerde tijdens rondleidingen. Inmiddels is deze zoon ook overleden en nu verkopen de kleinkinderen van Raymond Subes dus het kasteel. Het lijkt er op dat dezen toch wat minder liefde voor het gebouw en zijn historie hebben dan hun vader / oom, ze hebben namelijk vorig jaar op een veiling alle van belang zijnde stukken in het kasteel verkocht. Hieronder ook spiegels en meubelstukken die er al honderden jaren in stonden.

Kortom, ondanks deze onverkwikkelijkheden, een plek met veel historie en toch nog een prachtig interieur.

Bij ons tweede bezoek moeten we ons door de sneeuw heen worstelen onderweg naar het kasteel, de laatste kilometers gaan over kleine weggetjes, en ondanks het feit dat er maar een paar centimer sneeuw is gevallen is de (Zuid-) Franse overheid hier niet voor uitgerust, laat staan de auto's, dus er wordt heel rustig gereden. Dat doen die Fransen sowieso sinds ze dat puntensysteem hebben ingevoerd, werkt als een trein moet ik zeggen. Ik had vroeger altijd het idee dat de Fransen als gekken reden, tegenwoordig rijden ze allemaal als ouwe wijven!

Maar goed, we zijn een 20 minuten te laat, maar we waren al door de makelaar gebeld die met dezelfde problemen worstelde en als we aankomen is hij er inderdaad nog niet. Ik zet de auto maar voor de poort en probeer op goed geluk de poort, die inderdaad open is! We kunnen dus vast rondkijken. De plaats had nog niets van zijn magie ingeboet en we weten eigenlijk na 10 minuten rondkijken dat dit hem dan maar moet worden!

Vijfenveertig minuten te laat komt de makelaar pas aan, hij had blijkbaar nog veel meer Franse sneeuw te verduren gehad, maar geen probleem we hadden ons niet verveeld. We kunnen wel eindelijk naar binnen en de zaak van binnen weer bekijken.

Ik bekijk met extra zorg de schade die het parket in de grote salon opgelopen heeft. Het is nogal aan het vergaan langs de randen van de muren, en gezamelijk postuleren we dat de drainage achter de grote salon waarschijnlijk de grote boosdoener is, of beter gezegd het gebrek daaraan of het slechte funtioneren ervan, iets wat nog nader onderzoek vergt.

Er zijn natuurlijk ook andere nadelen, niet de minsten daarvan zijn dat de dakpannen vernieuwd moeten worden, met links en rechts wat houtwerk wat vervangen moet worden, en het totale gebrek aan verwarming (op de open haarden na). Bijkomende complexiteit is dat bij het aanleggen van de verwarming het interieur zo min mogelijk verstoord moet worden, ik ben me aan het inlezen over de verschillende mogelijkheden, waarvan luchtverwarming een interessante optie lijkt te zijn. Daarnaast moet natuurlijk de electriciteit en de riolering up-to-date worden gebracht.

Probleem bij het vervangen van de dakpannen, is dat het hoofdgebouw zo'n 16 meter hoog is en moeilijk bereikbaar, zie onderstaande foto's:

Het weggetje naar het kasteel, dit is die "Rue du Château", is zoals gezegd op zijn smalst 2.5m en die brug schat ik op 3.5m hoog. De ingang naar het kasteel is meteen na de brug links. Dus groot materieel naar binnen rijden is onmogelijk en het bouwen van de steigers zal ook niet heel simpel zijn vanwege al de huizen die er omheen staan. Affijn, we hopen in de loop van de week meer te weten.

Tot zover, hieronder nog 2 links naar nog wat extra foto's:

Wat meer technische foto's: klik hier

Wat foto's rond om het kasteel: klik hier

La cherche continue (2)

Na het toch enigzins teleurstellende bezoek aan Château de Meilhan hebben we nog 4 visite's op de agenda staan, een intrigerende ruïne van een maison de maître, en nog 3 bezoeken met de sympathieke makelaar van Patrice Besse. De objecten van deze laatste liggen geografisch nogal uit elkaar en toch wel in een iets andere omgeving dan we initieel aan het zoeken waren (noordelijker), maar door ervaring wijzer zijn onze inzichten zijn gewijzigd en we hebben de criteria wat ruimer gemaakt.

Maar allereerst het maison de maître!

Maison de maître

De ruïne van het meesterhuis ligt in de buurt van Lectour, een heel leuk stadje in de Gers, een van Yvon's favoriete stadjes hier. Het is een vestingstadje, op een heuvel gebouwd met een fantastisch uitzich op de hele omgeving.

Het weer was hier, conform de situatie in de rest van Europa, ook naadje geweest en afgezien van de kou was er ook redelijk wat regen gevallen, dus bij naderen van het huis zet de makelaar de auto bovenaan een pad, naast een boerderij neer. Bij uitstappen waarschuwt hij ons meteen dat het nog wel een eindje lopen is naar het huis (1 km), maar dat de weg dusdanig slecht is dat hij het zelfs met een 4x4 niet zou aandurven om naar beneden te rijden! De weg is inderdaad niet meer dan een karrespoor, en loopt naar beneden. Met die frotbanden op die BMW komen we waarschijnlijk niet eens heelhuids beneden aan :)

Er volgt een hele verkleedpartij, we moeten onze bergschoenen aan, en de makelaar trekt ook zijn sportjasje en laarzen aan, dat belooft wat :)

Uiteindelijk valt het wel mee, althans om te wandelen, het is wel nog berekoud. We hebben de afgelopen dagen in die bloody ruïnes nogal wat kou geleden, de CV is wat hoger op de prioriteitenlijst aan het kruipen!

De makelaar is een redelijke gladjanus, hij werkt ook als aannemer en doet het makelaarsvak erbij voor de hobby, yeah right! Eerst huisje verkopen, dan voor een mooi prijsje opknappen, twee keer marge vangen.

Onderweg naar beneden vraag ik hem hoe het zit met de electriciteit en hij vertelt dat er helemaal niks is, we moeten de electriciteitspalen daar naar toe zelf aanleggen, of beter gezegd, als de nieuwe weg aangelegd wordt (die we waarschijnlijk ook moeten betalen), kun je meteen de electriciteit de grond in leggen. Tjakka, al een klein fortuin opgestookt aan de randvoorwaarden, en we waren nog niet eens bij het huis aangekomen.

We lopen een klein dal in, en de omgeving wordt wel steeds mooier naarmate we afdalen. Er is veel water hier, wat natuurlijk de omgeving heel groen en weelderig maakt, maar me ook een beetje zorgen baart. Aan de andere kant, ze waren natuurlijk niet helemaal achterlijk vroeger en als hier altijd een huis gestaan heeft, moet het in ieder geval te doen zijn, dus wellicht is het allemaal wel te regelen met de drainage.

Na zo'n kwartiertje lopen zien we het huis liggen, complete ruïne, maar wat een mooie plek! Totale stilte en rust! Het enige wat we horen is de boer die wat struiken komt ommaaien. Ook hier stroomt er nogal wat water langs, er is een klein stroompje, maar het hele weiland is drassig. Het zijn weer een nieuw soort uitdagingen, niet alleen ruïne opknappen, maar ook een weg van een km en electriciteit trekken. Telefoon en dus ook adsl kun je hier natuurlijk helemaal vergeten! Dus dat wordt satelliet aanleggen, affijn dit soort rust heeft natuurlijk zijn prijs, maar ja 100mbit Internet-verbinding was natuurlijk wel beter geweest :-)

Klik hier voor meer foto's

Prachtige plek dus, maar wel zeer moeilijk project!

Bij het scheiden van onze wegen wist de makelaar nog de zgn. "Bon de visite" naar de prullenbak te verwijzen. Dit is een (denk ik typisch Frans) interessant fenomeen wat gebruikt wordt om de claim op de courtage te leggen mocht je het uiteindelijk bij een andere makelaar kopen (zoals jullie misschien reeds weten kun je in Frankrijk meerdere makelaars hebben die hetzelfde pand proberen te verkopen). Volgens hem had hij bij meerdere gelegenheden met succes de positie verdedigd dat als hij voor een beter bedrag kon verkopen, hij het werk ervoor had gedaan en dus ook recht had op de courtage.

We kwamen hier op vanwege de "Tour Salle Pitrac" die hij ook in de aanbieding had, letterlijk want hij beweerde dat hij er zo'n 25% vanaf kon krijgen!

We rijden rustig terug naar huis om het nog eens rustig op ons in te laten werken.

Château Verneuil in Saint-Robert

We hebben een heftige dag voor de boeg met zo'n 600km rijden, eerst gaan we naar Saint-Robert (in de Corrèze) en daarna door naar Ussel, waar nog een magnifiek middeleeuws kasteel staat. Maar goed, eerst naar Saint-Robert dus. Dit is een dorpskasteel, of eigenlijk oud onderdeel van een kasteel.

Klik hier voor meer foto's

De poort naast de oude toren van het kasteel was vroeger de toegang tot de stad. Het is een prachtig ding, maar de ruimte rondom het huis is echt heel erg minimaal. Aan de overkant van de (hele smalle) straat ligt nog een klein tuintje wat er ook nog bij hoort, hier heeft vroeger nog een oud gebouw gestaan, getuige ook de ornamenten en pilaren die er nog staan, onder de tuin is nog een grote kelder ook.

Saint-Robert staat bekend als één van de mooiste stadjes van Frankrijk, en ik kan me er iets bij voorstellen, het bestaat bijna volledig uit mooie, oude, authentieke gebouwen en het uitzicht is gewoonweg spectaculair!

Na de wederom ijskoude rondleiding gaan we nog even in de keuken napraten met de eigenaren, die voor ons een mooi vuurtje hadden branden. Erg aardige lui, en hij blijkt een oud atleet te zijn en nog regelmatig commentaar te leveren voor de Franse TV (weten wij natuurlijk niks van).

Na een versterkende kop thee/koffie, gaan we op weg naar de grootste ontbering van allemaal, Château du Bazaneix!

Château du Bazaneix

Dit is een kasteel wat ik al zo'n twee jaar op het oog heb, dit is een natte Floris-droom, echt oud middeleeuws kasteel zoals het hoort te zijn, met slotgracht en onverbiddelijke muren, en niet al die moderne tirelantijntjes zoals grote ramen en verwarming!

Klik hier voor meer foto's

De weg ernaar toe is interessant, de makelaar rijdt als een oud wijf en het eerste stuk van de weg is vrij spectaculair landschap, maar richting Ussel wordt het iets vlakker, en Ussel zelf is een spuuglelijk stadje en directe omgeving is ook niet om over naar huis te schrijven. We wisten overigens al van dit kasteel dat het relatief dicht bij de autobaan ligt, maar ja, gegeven het onwaarschijnlijk mooie gebouw kon ik (en Yvon ook misschien wel) het nog voor lief nemen?

We passeren door Ussel en rijden onder de autobaan door naar de andere kant, waar het landschap meteen een stuk prettiger aandoet, veel ruiger en minder bebouwing. Echter na veel te weinig meters slaan we al rechtsaf om naar het kasteel te rijden, eenmaal uitgestapt horen we meteen het hoge gejank van een grote vrachtwagen die op zo'n 600m afstand voorbij rijdt :(

Maar het gebouw is nog mooier dan ik dacht, en ook de omgeving is fantastisch, het ligt tegen een bos aan en er ligt zo'n 3 Ha. omheen van mooi glooiend weiland en bos. Het kasteel is volledig omgeven door een slotgracht, die ook gevuld moet blijven volgens de makelaar om tegendruk te bieden aan het gewicht van het kasteel op het eilandje.

De huidige eigenaar en de boer die er achter woont hebben blijkbaar ruzie gekregen over de watervoorziening in het verleden. De boer heeft een (lelijke) schuur gebouwd (Hello, monument inscrit! Je kunt je als boer blijkbaar van alles permiteren in Frankrijk) op het pad van het wegstromende water (duuuhhh) (schijnt een geëmigreerde Hollander te zijn :) ). Het schijnt nu in der minne geschikt te zijn, de boer en de eigenaar gaan de kosten delen om het water om te leiden. Begrijp ik eerlijk gezegd niet helemaal, volgens mij is die boer gewoon debiel geweest, maar goed.

We trekken het gebouw in het is echt fantastisch, er moet nog alles aan gedaan worden van binnen, de vloeren zijn voor 80% nog afwezig, er liggen alleen vloerbalken, maar geen planken, dus op de 3e verdieping begint dat toch de aandacht wat af te leiden, maar er zit nog een geweldige keukenruimte in (met een inpandige bron, wel dichtgegooid, maar misschien weer te openen), de torens zijn ook fantastisch. Dit is gewoon wat het moet worden!

Naarmate we verder geraken in het gebouw verandert Yvon langzaam maar zeker in een ijspegel, ze ziet er een beetje uit als een eskimo, en op een gegeven moment, ik ben te enthousiast en heb het niet koud, trekt ze het niet meer en gaat ze in de auto op de stoelverwarming zitten :)

De eigenaar is flink gezakt in prijs t.o.v. anderhalf jaar geleden, maar ik vrees nog niet genoeg, want ondanks het geweldig gebouw en de mooie grond er omheen kan ik me toch niet voldoende over de aanwezigheid van de autobaan heen zetten, je hoort het binnen natuurlijk niet, maar je woont niet in Frankrijk om de hele dag binnen te zitten (ofschoon dat er op het moment wel op lijkt, met al dat bloggen :) ) en buiten is het meteen nadrukkelijk aanwezig.

Doodzonde, want dit is wel het soort gebouw waar ik het meest enthousiast van wordt, maar ik vrees dat het toch buiten bereik ligt. Want ook dit gebouw met al zijn nadelen zou ons budget toch tot het breekpunt toe belasten, als dit 1 km verder had gelegen was het 2x zo duur geweest denk ik.

Het krijgt uiteindelijk de nekslag als Yvon haar veto gebruikt en de autobaan afschiet (en ook een beetje het gebouw misschien, want ze gelooft er geen barst van dat je zoiets kunt verwarmen in de winter).

Affijn, rond 1800h gaan we richting huis, het begint langzaam donker te worden, echter voor we weg kunnen moeten we de makelaar nog uit een penibele situatie redden, hij heeft nl. zijn auto iets te ver de weg afgereden waar nog sneeuw lag en kan (bijna) niet meer omhoog komen. Na een aantal pogingen en wat instructies lukt het hem uiteindelijk en kunnen we wegrijden. We hebben hem nog nodig voor ons bezoek van de volgende dag bij Château de Larnagol!

Maar daarover later meer!

La cherche continue

Zoals gezegd hadden we toch weer een redelijke lijst nieuwe panden gevonden, waaronder het nodige ruïne-achtige materiaal. Yvon had bij Valence-Sur-Baise een prachtige ruïne gevonden, echt een juweeltje, maar weer listig ende rattig gefotografeerd zoals snel zal blijken.

Château de Tauzia

De Conte de Tauzia was eens de trotse bezitter van dit kasteel, maar dit was in de 19e/20e eeuw. Hiervoor kende het reeds een reeks andere eigenaren en is het bewoond geweest totdat het rond 1700 uitbrandde en daarna altijd een ruïne is gebleven. Er is later door wat ijverige types uit de buurt nog de trappentoren gesloopt, inclusief trap natuurlijk en dat verklaart het grote verticale gat in de voorkant.

Klik hier voor meer foto's

We werden verwelkomd door een Engels amateur makelaars paar, ik geloof dat bijna iedereen die hier naartoe verhuisd en niet in een paar weken hun huis vinden, meent dat ze zoveel makelaarservaring hebben opgedaan dat ze ook het vak kunnen uitoefenen.

Met een enorm Engelse steenkolen accent spreken ze de eigenaar aan, die wacht op zijn vader die hier nog de mooiste verhalen over weet te vertellen. Oh ja, wat blijkt, de boer woont op 20m afstand van de ruïne! Bovenstaande foto is gemaakt staande naast zijn boerderij :) Vuile ratten!

De vader begint met smaak te vertellen en het blijkt dat de Conte de Tauzia een groot liefhebber was van de paardensport en dan met name van het afsluiten van weddenschappen hierop, na enkele jaren verspeelt hij zo zijn volledige fortuin en moet het kasteel (met de landen eromheen natuurlijk) verkopen aan de huidige eigenaar die er vervolgens nog rustig 60 jaar boert voordat de ruïne op het Internet verschijnt.

Het blijkt ook een echte goudzoeker te zijn, ten eerste vragen ze er een belachelijk bedrag voor, en dan begint die achterlijke zoon me een verhaal op te hangen over een geheime gang die naar een klooster 1 km verderop loopt, en waar volgens de geruchten een goudschat verborgen moet zijn ...

Chateau "Pruts" de Meilhan

Dit was een ruïne die we vorig jaar ook al eens bekeken hadden. We vonden toen al dat de eigenaar het volledig verprutst had, de makelaar liet ons weten dat hij nu de prijs met zo'n 35% verlaagd had, en het leek ons toch wel de moeite (gewapend met onze nieuwe kennis over restaureren) nog eens te gaan kijken.

Eenmaal daar bleek het echter toch redelijk moeilijk allemaal. Ik zou eigenlijk al het werk van die man ongedaan moeten maken. De oorspronkelijke muren zijn met getailleerde natuursteen gemetseld, en hij heeft grove natuurstenen (eigenlijk keien) gebruikt om de twee muren die waren ingestort op te bouwen. Totaal geen gezicht! Zie de onderstaande foto:

 

Klik hier voor meer foto's

Hij laat ons ook nog foto's zien van het gebouw in de originele staat, d.w.z. voordat hij het verprutst heeft en er was echt wel iets van te maken, maar zo geloof ik niet dat het financieel haalbaar is. Hij zal nooit zover gaan om het als ruïne te verkopen, wat het in mijn ogen nog steeds is.

Des Fours Exit

Na de laatste keer dat we in Frankrijk waren (begin december) hebben we een bod uitgebracht op Des Fours, zoals jullie in mijn vorige entry hebben kunnen lezen. Dat bod is helaas afgewezen en eenmaal terug in Frankrijk hebben we het er natuurlijk nog uitgebreid over met Martin en Trudy. Zij vonden dat we een zeer reëel bod hadden uitgebracht (altijd prettig om te horen), maar dat Heinrich en Catherine (en met name die laatste) niet helemaal met beide voeten op aarde staan.



Affijn, ik had wel nog beloofd om ze afdrukken van wat foto's te brengen die ik nog gemaakt had voordat we weer terug gingen naar Nederland, en dat was dus ook meteen een goede gelegenheid om ze eens aan de tand te voelen. Ze hadden tenslotte een koude winter achter de rug, en zonder CV moet dat toch zo zijn nadelen hebben!



Eenmaal daar aangekomen werd ik door Heinrich vriendelijke verwelkomd, ondans zijn onrealistische ideeên over onroerend goed is het een aardige vent, "his wife not so much", maar daarover later meer. Hij vraagt me binnen en ik leg de foto's op tafel en ik geloof dat hij er toch wel heel blij mee was. We praten wat over koetjes en kalfjes en over hoe het met onze huizenjacht gaat en hoe koud ze wel niet gehad hebben (viel heel erg mee zei hij :-) ). Na een minuut of 10 komt Catherine erbij zitten, ik geloof dat ze weer in bed lag, ze is een echte overwinteraar, in bed liggen lezen, en het gesprek wendt wat. Het onderwerp van ons bod wordt uiteindelijk aangesneden, en ze beginnen ermee om te vragen of Martin en Trudy me niet verteld hadden dat het bod totaal ononderhandelbaar is? Met al mijn diplomatie probeer ik dit af te wenden, ze hebben dat natuurlijk wel gezegd, maar ook dat ze wat dat betreft de meest rare dingen hebben meegemaakt en dat het altijd verstandig is om een bod uit te brengen. Affijn dat zeg ik natuurlijk niet met zoveel woorden, maar goed. Daarna vertellen ze me dat ze nog een bod hebben gehad (en geaccepteerd) van een Belg (voor de crisis) die op het laatste moment afhaakte wat zo 10% boven hun huidige vraagprijs lag. Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat het geen 10% was, maar 2% (dit doet me dan weer aan Heinrich's oprechtheid twijfelen). Tenslotte begint Catherine me door te zagen waarom ik hun "zo lang aan het lijntje" had gehouden! Bloody hell, Heinrich is zelf met al die offertes gekomen, en ze mogen blij zijn dat er iemand geînteresseerd is! Tenminste, je wilt die kiet toch verkopen??? Ook dat stellen ze dan ter discussie, "we hoeven hier niet weg", "als we onze prijs niet kunnen krijgen blijven we gewoon zitten". Ze was gewoon echt gepiqueerd dat ik het lef had gehad haar uit haar bed te halen met al die bezoeken (moest ze haar huis de hele tijd opruimen) en dan vervolgens geen voldoende hoog bod deed. "Als je het geld niet hebt, waarom bied je dan"!! Ik kan zo nog wel even doorgaan, maar woorden schieten te kort. Ik ben maar beleefd gebleven en er niet te veel op in gegaan. Op deze manier verkopen ze het nooit, en over een paar jaar valt die muur aan de andere kant misschien ook nog wel om en dan hebben ze helemaal niks meer over van het kasteel.



Yvon wordt nog steeds kwaad op ze als ze bedenkt dat ze er 15 jaar niks aan gedaan hebben om wat er nog over was van het kasteel op de een of ander manier te beveiligen! Ik begrijp daar ook niks van, hij had met een investering van zo'n 20k zo'n 200k kunnen besparen, toch geen slecht rendement lijkt me.



Anyway, ik heb er wel nog een paar dagen last van nadat ik bij ze geweest ben, maar ik kan het gelukkig van me afschudden als we weer met onze nieuwe visite's aan de gang gaan, dus genoeg gezeverd over Des Fours en op naar nieuwe zaken.

Chateau Mouzens

We gaan op dinsdag 2 februari naar twee kastelen kijken van een Duitser (Gûnter), allereerst Chateau Mouzens, een oud kasteel uit 13e a 14e eeuw, wat een complete ruîne was toen Gûnter het kocht.Hij heeft er alleen zijn hobby van gemaakt om kastelen op te knappen en heeft ook een heel team Duitse werknemers die hij regelmatig over laat komen. Hij had niet zo'n hoge pet op van de Franse werk-medemens, volgens hem begonnen de Duitse werkers om 0800h, nemen een half uur pauze rond 1200h en werken tot 1700h/1800h (redelijk lang als je het mij vraagt, maar die gasten komen natuurlijk wel alleen naar Frankrijk om te werken) terwijl de Fransman tussen 0800h en 0830h aan komt, eerst rustig zijn spullen uitpakt en dan rond 0900h eens een keer aan het werk is. Klokslag 1200h is dan de lunch die twee uur duurt. Omdat ze zo lang lunchen moet ze eerder ophouden om eventueel betonmolens e.d. schoon te maken. Rond 1400h beginnen ze dan weer "Volgefressen und gesoffen" :-) en komt er eigenlijk niks meer uit hun handen, rond 1600h zijn ze dan pleite.



Het moge duidelijk zijn waar zijn voorkeur lag :)

Klik hier voor meer foto's

Fantastisch uitzicht, maar een beetje hetzelfde probleem als bij Des Fours, nou eigenlijk erger, alle mooie oude elementen zijn bijna verdwenen, trappen, ramen, open haarden. De ramen heeft hij gerestaureerd, maar met volledig nieuwe steen, en dan ziet het er eigenlijk gewoon tacky uit :( Ook zijn keuze's in het gebouw vond ik niet optimaal, dus dat betekent toch weer een hoop wijzigingen. Prijs was op zich wel ok, maar er zat geen vonk in voor me. Yvon was wel helemaal verliefd op het uitzicht (het was een vrij heldere dag en we konden in de verte de Pyreneeên zien liggen). Ander nadeel vond ik nog dat het tegen een kerk van de gemeente aanlag. De kerk was de oude kapel van het kasteel en was later wat uitgebreid om er een kerk van te maken. Op het moment in onbruik geraakt, maar wel nog steeds eigendom van de gemeente.



Nadat we hier uitgekeken waren reden naar het tweede kasteel, een oud moors aandoend, kasteel wat hij ook volledig gerestaureerd heeft.

Chateau Nogaret

Klik hier voor meer foto's

Ik ben niet helemaal zeker van de naam, het kan anders heten, maar dit is in ieder geval de naam van het dorp waar het vlakbij ligt.



Ondanks het feit dat het een heel charmant kasteel is, heeft hij op de een of ander manier toch de ziel uit het kasteel gerenoveerd, het is iets heel onpeilbaars, moeilijk om mijn vinger op te leggen, maar Yvon en ik hadden het allebei. Ook dit was een complete ruine, geen dak, alle verdiepingen naar de kloten, balken verrot, etc. Deze heeft hij vervangen door betonnen vloeren, allemaal oerdegelijk, maar geen ziel ... Blijkt wel hoe moeilijk het is om goed te restaureren!

Dit is hiermee weer een lang verhaal geworden, ik ga in een andere post verder met onze andere visites.

Inhaalslag

Na het vorige (gedeeltelijke) verslag van ons bezoek aan Des Fours met de architect is er het nodige gebeurd, ik ga er even in relatieve vogelvlucht overheen, en beloof mij leven te beteren en vaker aan de blog te werken :)



De offerte die hij initieel uitbracht was véél te hoog, hiermee was het gewoon onhaalbaar! Dus volledig in zak en as, met jan en alleman er over gediscussieerd. Ik ben natuurlijk geen expert, maar voor mijn gevoel klopte het gewoon niet. Ok, het is specialistisch werk en het zijn muren van een meter dik, etc. Maar dan nog voor het bedrag wat hij offreerde kon je een gigantisch huis bouwen, sleutelklaar, en hier hadden we uiteindelijk alleen maar een karkas, muren overeind, verdiepingen erin en een dak er op.



In de herfstvakantie hebben we Riet en Wim op bezoek gehad met Fayro en aangezien ze enorm nieuwsgierig waren naar Des Fours zijn we nog even bij gaan kijken. Natuurlijk hadden we de hele offerte ook doorgenomen en ik was ook zeer benieuws naar Wim's ideeën. Heinrich vond het gelukkig geen probleem.



Eenmaal daar begrepen ze gelukkig wel meteen waarom het zo moeilijk was voor ons, en waarom we ondanks de gigantische werkzaamheden toch gefascineerd bleven voor het geheel. Heinrich vroeg me nog hoe het met de architect en zijn offerte was afgelopen, en ik zag er geen kwaad in om het dat te vertellen. Hij was ook enorm verbaasd over de hoogte van het bedrag en begon meteen na te denken over tarieven van werkzaamheden die hij een aantal jaren geleden had opgevraagd. Om een voorbeeld te geven, om een kubieke meter natuursteen te metselen vroeg hij € 800,-. Dat is (bij een tarief van € 40,- per uur) een halve week werk voor een naar ik mag aannemen geoefende metselaar! Volgens Heinrich moest het absoluut goedkoper kunnen en hij raadde me aan om een "second opinion" te zoeken.



Affijn, wij weer helemaal ondersteboven van de plek, en Riet en Wim ook dit keer, dus er zat niks anders op dan een andere offerte op te vragen.



Hier bleek helaas wel mijn gebrek aan kennis van het Frans. In de gesprekken met de architect bleek al dat er toch de nodige subtiliteiten aan ons voorbij gingen, dus ik was wat terughoudend om een offerte op te vragen. Bovendien wisten we ook niet goed waar we moesten beginnen, het moest eigenlijk een onderneming zijn die dit vaker gedaan zou hebben. Wat mij ook voor ogen stond was het gebrek aan ervaring van de architect, die ertoe geleid had dat hij alle zekerheden ingebouwd had die hij kon verzinnen.



Affijn, na zo 2 weken hebben lopen dubben, Yvon had inmiddels wel wat kandidaten gevonden, kregen we ineens bericht van Martin dat Heinrich op eigen houtje een offerte had opgevraagd van een bedrijf wat regelmatig samenwerkt met de "Batiments de France" en hier dus aantoonbaar ervaring mee had, en bovendien zou het veel interessanter zijn, hij zou ons een paar dagen later bellen.



Na enige dagen vol ongeduld (inmiddels is het begin november) konden we eindelijk bij Heinrich langskomen om de nieuwe offerte te bespreken. Lang verhaal kort :-) Deze offerte was de helft van de eerste!!! Moet er wel bij zeggen dat ze niet precies hetzelfde deden, dit bedrijf vond het nl. niet nodig om de verdiepingen en de binnenmuren te herstellen voor de versteviging van de structuur maar opbouwen van de buitenmuur, helft natuursteen, helft moderne steen, betonnen kraag bovenop de muren om alles bij elkaar te houden en een dak. Maar belangrijkste voor ons is om het kasteel veilig te stellen en in 1 klap van Batiments de France af te zijn (alleen de binnenkant is nl. maar beschermd).



Probleem is nu alleen wel nog steeds dat de aanschafprijs aan de hoge kant is en we niet in één keer alles kunnen doen (d.w.z. zaak aankopen, kasteel veilig stellen en nog wat aan de boerderij opknappen). Zoals het er nu uitzag zouden dan maar het minimale aan de boerderij kunnen doen, en maar gedeeltelijk de kasteelwerkzaamheden uitvoeren.



Heinrich (en ik was het daar ook zeker mee eens) had wel het idee dat de offerte nog wat uitgekleed kon worden, er stonden nl. nogal forse posten op voor het uitsorteren van het puin wat nu in het kasteel ligt en de steigers.



Affijn door deze hele stortvloed van hoge bedragen hebben we nog maar een keer overwogen of we niet in een iets hogere prijsklasse moesten gaan kijken waar wat minder werk aan is, want hoe je het ook went of keert voordat dit kasteel af is zijn er de nodige euri op stukgeslagen. Inmiddels is het 14 november en hebben we weer een sejour in NL, voor de reis terug naar Frankrijk hadden we in ieder geval weer wat huiswerk om naar wat duurdere objecten te gaan kijken.



Eenmaal terug in F. gaan we naar een aantal huizen kijken, er was er één waar we (lees ik) nogal onze hoop op gevestigd hadden, maar helaas bleek het een grote deceptie te zijn, wel een mooi huis van binnen, maar een zooitje aan de buitenkant en het lag ook helemaal niet zo heel mooi (redelijk dicht bij Montauban en al behoorlijk ingegroeid. We zijn ook nog bij een oude versterkte molen gaan kijken, mooi ding, hoeft eigenlijk niks aan te gebeuren, het is alleen geen kasteel ... Yvon is er natuurlijk wel helemaal weg van :( Affijn, misschien dat ik het nog ooit ga opgeven, maar "not just yet!"



De "Moulin Fortifié" is niet helemaal van de radar, maar het chateau wel, dus we zijn eigenlijk weer bijna terug bij af en langzaam wanhopig aan het worden. Terwijl we elkaar aan het doorzagen zijn in de keuken van de gîte komt Martin langs om ons te vertellen dat Heinrich nóg een offerte heeft aangevraagd die wéér interessanter is.



De volgende dag komt hij hem zelf langsbrengen en deze offerte is weer 30% lager! Het wordt steeds beter, hiermee wordt het zelfs haalbaar! Na wat overleg besluiten we om een bod uit te brengen, na wat overleg met Martin en Trudy komen we tot een bod wat 22% lager ligt dan zijn huidige vraagprijs, maar dan willen we er ook nog wat extra grond bij. Het is een "long shot", maar we moeten het proberen en we denken echt dat het niet meer waard is. Voor zover dat wat betekent natuurlijk, het inschatten van de waarde van dit soort redelijk unieke objecten is toch meer "wat de gek er voor geeft".



Affijn, later die avond komen Trudy en Martin langs, ze zijn meteen naar Heinrich en Catherine gegaan en helaas, "not even close", ze willen er niet meer dan 8% af doen, we willen er uiteraard nog wel wat bij doen, maar het verschil is te groot!



Het is inmiddels 7 december en we moeten later in de week richting Nederland rijden voor mijn project in Suriname. Het ziet er naar uit dat het ook dit jaar niet meer gaat lukken...

Hoe moeilijk kan het nou helemaal zijn

(PS. Dit is al even blijven liggen, ik publiceer hem toch maar)



We zijn afgelopen donderdag (15 oct 2009) met een lokale architect naar Chateau Des Fours gaan kijken. Initieel om een idee te krijgen of het überhaupt haalbaar is wat we willen, en wat dat dan moet gaan kosten!



De scheur in de hoek bij de toren zag er wat hem betreft inderdaad niet zo mooi uit, maar volgens hem kwam dat vooral door het instorten van het dak. Terwijl het naar beneden komt duwen de balken de muren dan uit elkaar blijkbaar Affijn, in ieder geval kon dit wat hem betrof wel opgelost worden door als onderdeel van elke verdieping muurankers aan te brengen. Volgens hem hoefden die zelfs niet helemaal door de muur heen, maar konden ook in de muur verwerkt worden. Dat is dan weer het voordeel van een muur van een meter dik. Het puin moet er met de hand heel voorzichtig uit gehaald worden, er liggen nl. nog allerlei waardevolle stenen in (van de ramen en ook nog van een monumentale open haard.



Heinrich, de eigenaar, was weer terug uit Duitsland, hij blijkt ook Duits te zijn, en ik kan mijn Duits op hem los laten, wat hij volgens mij wel kan waarderen. Het is eigenlijk een enorm aardige kerel, en zijn vrouw is ook langzaam maar zeker wat aan het ontdooien. Heinrich kent(de) in ieder geval nog 2 generaties vorige eigenaren, waaronder de laatste eigenaar voordat hij het in handen kreeg, een Engelsman wiens as ook op het terrein, tegen het kasteel aan, ligt begraven. De Italiaanse familie die hier gewoond en geboerd heeft, hebben het chateau nog als hooischuur gebruikt en hebben daarvoor ook het grote Renaissance raam open gemaakt, d.w.z. ze hebben de natuurstenen stijlen er uit gehaald en in de waterput ingemetseld! Een joodse man die daar blijkbaar in de 2e wereldoorlog heeft geschuild heeft na de oorlog de trap en 2 monumentale openhaarden gekocht, die schijnen nu in Auvillar te zijn ingemetseld in een huis aldaar.